9.18 – rendery modeli HD, cz. II

Powstał na bazie czołgu M3. Był produkowany w Kanadzie od 1942 do 1943 roku. Żadna z 1849 maszyn nie brała udziału w bitwach, wozu używano tylko do szkolenia.

Projekt NC-2 (nazwa komercyjna NC-31) był modyfikacją czołgu Renault FT-17, która charakteryzowała się miękkim zawieszeniem oraz gumowymi, karbowanymi gąsienicami Kegresse-Hinstin. Dzięki tym elementom oraz ulepszonej jednostce napędowej, czołg osiągał wyższą prędkość maksymalną, 16 km/h. W sumie do Chin wyeksportowano 15 pojazdów tego typu.

Rozwijany od 1925 do 1928 roku we Francji jako ulepszona wersja czołgu Renault FT. Projekt modernizacji zakończono i czołg ujrzał produkcję seryjną. W 1929 roku Japonia zakupiła łącznie 10 pojazdów i oznaczyła jako Otsu-Gata Sensha (Czołg Model B). Japońskie pojazdy były nieco unowocześnione i powszechnie używane zarówno w akcji jak i w celach treningowych.

W roku 1943 Montreal Locomotive Works rozpoczęły masową produkcję działa samobieżnego Sexton, opracowanego na bazie pojazdu RAM II. Do roku 1945 wyprodukowano w sumie 2150 takich maszyn, z których 125 zostało oznaczonych jako Sexton I.

W 1944 roku biuro projektowe Uralmaszu opracowało wersję SU-101 z działem D-10S oraz SU-102 z działem D-25S. Oba pojazdy oznaczono jako Uralmasz-1. Pojazdy nie były produkowane seryjnie i nie weszły do służby liniowej.

Pojazdy eksperymentalne o nazwach kodowych od T1E4 do T1E6 były silnie wzorowane na brytyjskim czołgu Vickers E. Pierwszy prototyp powstał w warsztatach firmy Cunningham w 1931 roku. Po testach w 1932 roku zbudowano jego ulepszony wariant. Docelowo wybrano jednak inny czołg eksperymentalny – T2.

Ten lekki pojazd kołowo-gąsienicowy wyposażony w karabiny maszynowe został zaprojektowany na potrzeby kawalerii USA. Testy pierwszego prototypu rozpoczęły się w kwietniu 1937 roku i trwały do 1939. Model T7 został jednak porzucony na rzecz pojazdów gąsienicowych.

Opracowany w październiku 1940 roku. Projekt przedstawiony przez Zakład nr 174 został skierowany do testów, które przeszedł pomyślnie w okresie luty-marzec 1941 roku. Pojazd wprowadzono do służby.

Proponowana lekka wersja średniego czołgu typu T-54. Prace nad nim rozpoczęto w maju 1949 r. W porównaniu do swojego poprzednika, czołg wyróżniał się lepszymi osiągami i zwrotnością, w związku z czym planowano wprowadzić go na miejsce T-54 przy okazji skomplikowanych misji. T-54 z 1949 r. został jednak ulepszony i wszedł do masowej produkcji, a prace nad jego lżejszą wersją zostały przerwane w fazie projektowania.

Zaprojektowany w sierpniu 1941 roku w Biurze Konstrukcyjnym Fabryki nr 37 pod kierownictwem N. A. Astrowa czołg wszedł do służby we wrześniu 1941 roku i był produkowany seryjnie do lutego 1943 roku. Powstało w sumie 5 920 pojazdów tego typu. Czołg T-60 był wykorzystywany do końca wojny.

Zaprojektowany w październiku i listopadzie 1941 roku w Biurze Konstrukcyjnym Fabryki Samochodów imienia Gorkiego pod kierownictwem N. A. Astrowa czołg wszedł do służby w styczniu 1942 roku i produkowano go seryjnie do października 1943 roku. W sumie z linii montażowych zeszło 8 231 maszyn tego typu. Niektóre z nich wykorzystywano aż do końca wojny.

Prace nad T92 zostały rozpoczęte w 1945 roku. W czasie prac nad tym działem samobieżnym wspomagano się częściami z M26. Pojazd ten przeszedł pomyślnie testy polowe w marcu 1945 roku w Aberdeen, ale mimo to nigdy nie zdecydowano się na rozpoczęcie produkcji seryjnej.

Zamówienie na WZ-132 złożono w roku 1964. Jego rozwiązania bazowały na WZ-131, ale położono nacisk na zwiększenie siły ognia i grubość pancerza. Zbudowano kilka prototypów, lecz cały projekt przerwano pod koniec lat 60. Wszystkie egzemplarze zniszczono podczas prób z bronią atomową.