Dlaczego Arty?

Siema, czołgiści! 

Wczoraj pojawił się nieco prowokacyjny tekst gracza będącego przeciwnikiem artylerii w WoT. Jego argumentacja do niektórych trafiła, do innych wręcz przeciwnie a redakcja nażarła się popcornu. Barula do teraz nie odzyskał świadomości. Jako, że diss nie może pozostać bez reakcji, żeby uniknąć posądzenia o stronniczość dziś publikujemy równie zgrabną replikę (językowo, w oceny merytoryczne się w tym wypadku nie wdajemy – to wasza rola!) od pewnego zadeklarowanego artylerzysty.

1. Wakacje od myślenia?

Waksy od myślenia your ass! „Ofiarami” artylerii przeważnie nie są Ci wspaniali, aktywni i ogarnięci gracze, fiolety – nad którymi tak fapujesz – a pomidory. Ci, którzy zapominają o banalnych zasadach, że czasem wystarczy zrobić bujaczka 10m w przód i do tyłu, żeby pocisk z arty chybił. A „OP arta” owszem, może wtedy iść i usmażyć sobie kiełbasę – bo na wyższych tierach czas ładowania idzie w dziesiątki sekund. A poza tym nie – wcale nie mogą. Bo Twoi wspaniali bogowie taktyki od dawna czują się usprawiedliwieni i stosują różne mody jak np. tracery. Że nielegalne? Trudno, kary spotykają może promil użytkowników nielegalnych modów.

2. Yeti.

Zgadzam się w pełni. Pociski z artylerii mają praktycznie „gwarantowany” damage. Choć zdarza się, że „chlapniesz” tuż pod koła jadącego czołgu i nie zdejmiesz ani HP, bo była jakaś minimalna nierówność podłoża albo po prostu bug. Zastanowiłeś się czemu? Dużo piszesz o weak spotach – owszem, to świetna sprawa. A teraz weź celownik dowolnej arty i pokaż mi jak trafić w ammoracka. Dla arty cały czołg jest weak spotem bo nasz celownik to przeważnie kilka długości Twojego czołgu w każdą stronę – więc proporcja została zachowana. Ma to uzasadnienie historyczne – arta to nie snajperski sztucer z rozstrzałem 1 minuty kątowej. Na dystansie dwóch kilometrów to ma ROZSTRZAŁ.

3. Randomowość.

I znowu – randomowość your ass. Owszem, jak wszyscy gracze w grze jesteśmy mocno uzależnieni od „farta” – czasem trafiamy choć nie przycelowaliśmy idealnie, czasem pudłujemy pomimo wskaźnika perwersyjnie miziającego Twoje czołgowe dupsko. WoT to gra taktyczna, ale – nie oszukujmy się – zręcznościówka a nie symulator. Fart i niefart to po prostu element gry. Zgadzam się też, że artyleria jest bardzo uzależniona od gry całej drużyny – sama jest ślepa, powolna, przeważnie słabo opancerzona, długo przeładowuje. Dla nas ziomek w LT’ku który fartem ominie starcie i wjedzie do bazy stanowi realne zagrożenie – a konia z rzędem temu, kto w zamieszaniu starcia wycofa się by bronić stojące na bazie arty. Tyle w temacie „art trzeba bronić”. A stwierdzenie, że nie ważne co robimy i jak gramy to i tak łanszotujemy HT’ki to wyłącznie Twój mokry sen. Artylerzyści potrzebują zupełnie innych umiejętności niż czołgiści. Czołgista może sobie pozwolić na syndrom Rambo i walenie w to, co mu po prostu wjedzie w celownik przy ostrzejszych wymianach ognia. Arta przy czasie przeładowania dwu – trzykrotnie dłuższym, przy dwu lub trzykrotnie dłuższym czasie lotu pocisku nie może sobie na to pozwolić. Dobry artylerzysta widząc kilka wyspotowanych czołgów musi błyskawicznie ocenić – który czołg stanowi najlepszy cel, który stanowi największe zagrożenie dla drużyny i w ciągu sekundy podjąć decyzję. Utrudnia mu to celownik, algorytm wyliczający trajektorię lotu i ruch Twojego pojazdu… Tak, tak, choćbyś nie wiem jak płakał – nie masz racji, że nie masz jak „bronić się” przed pociskiem artylerii. Co więcej – większość fioletów i niebieskich o ile naprawdę nie straci głowy pamięta o „zasadach bezpieczeństwa” – relokacji, poruszaniu się pod zmiennymi kątami, „bujaczku”, unikaniu dłuższych postojów w odkrytym terenie, zatrzymywania się przed wygaśnięciem spota… Może Ty po prostu nie wiedziałeś, że tak się da? Udowodnij mi w wiarygodny sposób, że artyleria ma większe szanse na „złoty strzał” przy grze „jak małpa z brzytwą” i bezmyślnym rollowaniu celownika niż dowolny inny pojazd np. TaDek.

4. To ile tych gołębi?

Owszem, sam charakter gry na arcie wymusza „spokojniejszą” rozgrywkę. Patrzymy z góry, z dystansu. Jak snajper w CS’ie – skoro już przy takich porównaniach jesteśmy. Serio uważasz to za dobry argument? Wyobrażasz sobie snajpera który skacze jak kozica po skrzyniach i wali na lewo i prawo? Co ważniejsze – artyleria nie może sobie pozwolić na, jak to wyraziłeś, „smażenie kiełbasy”. Nie wiem jak w Twoim fioletowym HT’ku, ale u mnie na T92 skupienie celownika trwa 8 sekund. Za to rozchodzi się błyskawicznie – każdy 1 stopień przesunięcia lufy w bok to rozejście celownika o parę procent. Jeżeli nie będę uważnie obserwował mapy, patrzył gdzie i co się dzieje, tylko będę „majtał myszką” – to nie trafię w nic bo nie zdążę przycelować. A jak już skończysz liczyć te gołębie, to powiedz mi – widziałeś kiedyś leming train w wykonaniu drużyny art? Tyle w kwestii twierdzenia, ze „arta nie gra” i nie bierze udziału w taktycznej rozgrywce. Przeciwnie – arta siłą rzeczy musi być bardziej skupiona na rozgrywce oraz mieć pojęcie o tych fetyszyzowanych przez Ciebie „taktykach” stosowanych przez czołgistów jeśli chce mieć jakąkolwiek skuteczność, a nie wysłuchiwać na chacie ogólnym „arty nie śpij!”.

5. Headshot.

„Stoisz jak kocur za kamykiem, kręcisz się jak szalony i samodzielnie zatrzymujesz natarcie trzech, czterech czołgów…” – kocham to stwierdzenie. A potem się budzisz i podciągasz majtki. Osławiona możliwość „oneshota” – rozwalenia HT’ka z pełnym HP jednym strzałem – to wyjątek a nie chleb powszedni u arciarzy. Zdarza się statystycznie częściej niż w innych typach pojazdów – kaliber i związany z nim olbrzymi damage robi swoje – ale dalej to nie jest bynajmniej tak, że siedzi sobie arta i co chwila zdmuchuje kolejnego fioleta. Poza tym cena za możliwość „oneshota” jest wysoka – śmieszna mobilność, śmieszny zasięg widzenia (więc co z tego, że moje radio sięga na 700m), przeważnie śmieszny pancerz, przeładowanie w czasie którego czasem można się zestarzeć. A najważniejsze – ogromna szansa na zwyczajne spudłowanie. Żadna klasa pojazdów nie pudłuje tak często jak artyleria.

6. Nie, jednak Czerwony Październik.

Czyżby egomania? Nie, gra na arcie nie polega na złośliwym tropieniu fioletów i tych biednych, prześladowanych przez nasze „buły” bohaterów danej bitwy. Najczęściej artyleria rozwala pomidory – zwykła statystyka, pomidorów jest po prostu najwięcej. Ale poza tym – nikomu nie chce się marnować pestek na fioleta, który na 95% będzie pamiętał o profilaktycznym „bujaczku”, zmianie kąta wyjazdu czy odczekaniem do wygaszenia spota. Szkoda czasu, szkoda pestki – która kosztuje czasem tyle ile połowa Twojego ammorack’a, panie czołgisto. Nikt się na Ciebie nie uwziął – jeśli wyjeżdżasz bezmyślnie ponosisz tego konsekwencje. Bez względu na to, czy wyjechałeś bo po prostu nie pomyślałeś, czy dlatego, że byłeś tak zaaferowany właśnie obmyśloną taktyką aż przesłoniła Ci zdrowy rozsądek. Cieszę się, że jako artyleria stanowię poważny – choć nie wszechmocny – mechanizm weryfikujący te wszystkie „cudowne taktyki” jakie obmyślacie podczas postoju w krzakach.

7. Munchkin – Terrorysta.

Taką samą zależność widać, czy do gry nie trafia żadna artyleria – ale np. dużo ciężarów. Wbrew temu co pisze mój protagonista – mało graczy w WoT wykazuje taką inicjatywę i umiejętności, by narzucić dynamizm całej drużynie. Przeważnie jest to ostrożne, zachowawcze skakanie z krzaczka na krzaczek, od kamienia do kamienia, a z drugiej strony niewidzialni camperzy posyłają „buły”. Wtedy „bitwa się wlecze i ślimaczy”. Póki jakaś arta nie wsadzi kija w mrowisko i nie pogoni was zza cieplutkich osłon i z krzaków w pole – nie zmusi was do tej „taktycznej rozgrywki” w której tak się lubujesz. Nie wiem jakie dynamiczne zagrania zostają Ci do dyspozycji, ale wiem, że nigdy nie myślisz tak szybko jak wtedy, gdy wiesz, że jesteś na celowniku arty która tylko czeka żebyś się wychylił, a z boków zajeżdżają wrogie czołgi. Mało jest czynników które bardziej mobilizowałyby gracza do „taktycznego i dynamicznego reżimu bitwy”.

8. Bezkarność.

Pozorna, bo wystarczy jeden LT który przemknie się przez mapę i kończy się „bezkarność”. Ale za cenę wszystkich deficytów i trudności z jakimi borykają się artylerzyści – ta „bezkarność” to pikuś. To „spokój” dzięki któremu gra na artylerii jest w ogóle możliwa.

Od siebie dodam, że artyleria z założenia miała trzy uzasadnienia i dla mnie to są trzy podstawowe argumenty za jej obecnością w WoT.

1. Urozmaicenie.

Zupełnie inna mechanika gry, zupełnie inny profil maszyn, zupełnie inne problemy artylerzystów. Chwilowa odskocznia. Wprowadzenie jeszcze jednej „zmiennej” do gry na którą trzeba uważać, co podnosi poziom trudności. Tak, artyleria ma wam utrudniać grę. Artyleria ma być alternatywnym sposobem rozwiązywania impasów na mapie.

Za każdym razem gdy czytam narzekania i głosy, by wywalić artylerię z WoT mam wrażenie, jakbym słyszał żale i krzyki przedszkolaków, że z gry w „papier, nożyce, kamień” trzeba wywalić „papier”. Czyli artylerię, bo bezczelnie owija „kamień” -HT’ki i nie pozwala im rozwalać „nożyczek” – czyli wszystkich innych.

2. Balans.

Wśród przeciwników artylerii popularny jest żałosny jęk, że na arcie byle „małpa z brzytwą” może rozwalić fioleta i że fiolet jest wściekły, bo nie po to uczy się tak wspaniale grać na swoim HT’ku by go artyleria zdjęła. I to tak, żeby jeszcze nie mógł nawet rzucić jej nienawistnego spojrzenia przed odjazdem w hangar bo strzelała z bazy. Mam wrażenie drodzy przeciwnicy artylerii, że przeceniacie kolor swojego nicka. Owszem, wyexpić fiolet to trudne zadanie i wymaga skilla. Ale po to właśnie są artylerie, by było trudne. To bat na wasze tyłki. Niedoskonały, niecelny, powolny, ślepy… Ale przy tym potężny na tyle, żeby nawet fiolet czuł przed czymś respekt a nie wyłącznie jarał się kolorem swojego nicka. Nie rozumiem tej śmiertelnej obrazy u przeciwników artylerii, jakby ta buła która – załóżmy – odesłała ich do garażu uderzała nie w ich czołgi ale w ego. Wściekają się, że byle pomidor może ich rozwalić. Zabawnie kojarzy mi się to z protestami średniowiecznych rycerzy przeciwko używaniu kuszy – bo kusza była bronią zdolną nawet w rękach niewprawnego strzelca zabić opancerzonego rycerza. Bo psuła im zabawę w ich ulubiony rodzaj wojny – pojedynki w których liczyły się wyłącznie umiejętności szermiercze, które rycerze fetyszyzowali m.in. w ramach „kodeksu rycerskiego”. Przykro mi, panowie rycerze – kusznicy są częścią pola bitwy i musicie uwzględnić ich obecność w swoich taktykach. A ponadto w WoT układanka układa się tak, żeby każdy miał mocne i słabe strony. Artyleria też je posiada.

3. Dynamika rozgrywki.

Zgoda, że nadmiar artylerii w bitwie hamuje rozgrywkę i powoduje nerwowe kitranie się po kątach. To akurat kwestia balansu, a nie samej obecności art. Artylerie w rozsądnej ilość – do dwóch maksymalnie moim zdaniem – stanowią raczej koło napędowe bitwy niż hamulec. Raczej wymuszają relokacje i ruch, a skłaniają do ostrożności. Przy pięciu sztukach nie ma mowy o natarciu – bo drużyna, która pierwsza uderzy znajdzie się pod ostrzałem zarówno wrogich czołgów jak i artylerii – podczas gdy czołgi drugiej drużyny będą mogły operować poza zasięgiem artylerii wroga lub za dobrymi osłonami które na dużej części map znajdują się wokół baz. Przy dwóch artach nie ma tego efektu – siła rażenia jest za mała. Wtedy artylerzyści mogą się skupić na tym, by zmuszać ludzi do nieustannego ruchu – bez postojów w krzakach, przyklejania się na amen do kamieni, bezmyślnego czekania „bo na pewno ktoś przyjedzie”.

Bo wtedy nici z waszej taktyki. Jest WC kwadrans.