10 grzechów głównych graczy w World of Tanks

10 Grzechów głównych graczy w WoT.

Drogi graczu:

Jeśli jesteś czerwony – wkuj to na blachę jak mantrę i powieś na monitorze.

Jeśli jesteś żółty – to dla Ciebie duży zasób wiedzy.

Jeśli jesteś niebieski – przeczytaj, czasem przydaje się utrwalić znane reguły.

Jeśli jesteś fioletowy – usiądź. Otrzyj łzę. Tak, są ludzie którym trzeba takie rzeczy tłumaczyć.

Postanowiłem napisać taki mały, skondensowany poradnik. Zasięgnąłem opinii paru dobrych graczy, dodałem nieco własnych doświadczeń.

Po co?

Bo lubię wygrywać. Bo mam nadzieję że magia Wielkiego Białoruskiego Randomizera będzie rzucała czytelników tego artykułu tylko do mojego zespołu.

Czemu jeszcze?

Bo nie znoszę, gdy idę się odprężyć paroma bitwami na randomie a kończę uwalony po uszy przecierem pomidorowym bo moja drużyna znowu dała się zmielić 15:0 a czterech moich towarzyszy broni nawet nie oddało strzału. Znacie to? Aż za dobrze? Zapiszcie linka i przekazujcie dalej.

A jeszcze czemu?

Bo jestem pasjonatem i wiem, ze większość graczy w WoT to pasjonaci. Niech nasza gra będzie bardziej taktyczna i przemyślana. Trudniejsza, ale mniej irytująca – a przez to bardziej satysfakcjonująca. Postawmy na miodność!

1. Leming train.

Najbardziej banalna i najbardziej niszczycielska w skutkach. Cała drużyna jedzie jedną stroną mapy, jednym przejazdem… Nikt się nie rozejrzy, nikt nie spojrzy na mapę taktyczną. To się może zdarzyć na każdej mapie – od El Haluf po Himmelsdorf. Obserwujcie mapę! Jeśli jesteś na Lakeville i widzisz, że wszyscy pojechali w miasto – jedź na łączkę! Postaraj się zwrócić uwagę drużyny przez rozkazy i komunikaty chatu. Trzeba im przypomnieć, że nie można olewać całkowicie jednej strony, że siły muszą się rozkładać przynajmniej „mniej więcej” równomiernie. Bez tego może się okazać, że siedzicie w 13 czołgów w mieście, przeszkadzacie sobie nawzajem, a wroga drużyna właśnie przejmuje wam bazę i ma przy okazji świetne bicie na was gdy będziecie w popłochu wracać żeby zbijać capa. Właśnie zrobiliście im prezent ze swojego HP.

2. Analny Def.

Na palcach jednej ręki mogę policzyć sytuacje w której pasywny def osadzony głęboko w d**** – tfu, tzn. zaraz obok bazy – może przynieść drużynie zwycięstwo. Przeważnie pasywny def własnej bazy, zwłaszcza przez niszczarki, kończy się tylko tym że drużynie brakuje ich siły rażenia w starciach na mapie. Nie ma tego damage’a który zadałyby niszczarki grając z drugiej lub trzeciej linii – a to często przesądza o wyniku starcia. A potem, gdy resztę drużyny rozwalą – to i tak polegniecie w ciągu sekund, bo żadna niszczarka nie da sobie samodzielnie rady w starciu z trzema czołgami. A nie będziecie już mieli tej ochrony, jaką dają wam koledzy z drużyny.

3. Zwiadowca – Kamikaze.

Czasem to kwestia braku umiejętności, czasem „stylu” który widać u wielbicieli lajtów. Szybki, szalony (żeby nie powiedzieć kretyński) rajd Pz. I C – podświetlenie paru czołgów i jeszcze szybszy zgon od strzała jakiegoś ciężara. Mija 15 sekund. W tym czasie ciężkie czołgi i niszczarki z Twojej drużyny nie zdążyły jeszcze nawet podjechać na pozycje by wykorzystać Twoje spoty – a one już gasną. Twój wkład w bitwę się kończy i jest przyzerowy. A przecież wasz zwiad i wasze podświetlenia są cholernie ważne dla całej drużyny! Zatem co robić? Przede wszystkim – uczyć się map i poznawać je! Jest mnóstwo poradników, które pokażą początkującym dobre pozycje do pasywnego spota, sposoby na aktywny spot – coś, co pozwoli wam dotrwać do końca bitwy w stanie jak najmniej uszkodzonym. Jeśli jesteście nowi i nie umiecie jeszcze grać na lajtach – waszym głównym i najważniejszym priorytetem jest PRZEŻYĆ a dopiero w dalszej kolejności przydać się drużynie. A pamiętajcie – wasz spot nie jest aż tak ważny na początku bitwy, gdzie i tak prędzej czy później ludzie na siebie wpadną. Jest dużo ważniejszy pod koniec bitwy – gdy po obu stronach zostało po pięć czołgów, które zaczynają się chować i kluczyć, a każde podświetlenie jest wtedy na wagę złota. I co równie ważne – szybki czołg lekki mający 700-800HP pod koniec bitwy, gdy wrogiej drużynie zostało parę pojazdów „na dobicie” to potęga i często kluczowy element zwycięstwa.

4. Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem…

To błąd polegający na olewaniu minimapy. Gratuluję! Właśnie przeoczyłeś moment przełamania linii obrony swojej drużyny tuż obok Ciebie, bo liczyłeś gołębie na mapie! Właśnie udało Ci się przeoczyć fakt, że wroga drużyna zrobiła „lemingtrain”! Mogłeś wyjechać na nich z flanki, mieć piękne, odkryte pole bicia… Albo mogłeś ruszyć przed siebie – wyrżnąć arty i uderzyć na resztę od tyłu… Ale nie, nie spojrzałeś. Bo nie. Minimapa to świetne narzędzie, które informuje was jak wygląda sytuacja na pozostałych „frontach” danej bitwy, jaka jest sytuacja drużyny, czy zmienić pozycję i podjechać do przodu – czy przeciwnie, zatrzymać się za osłoną i poczekać na kamo, bo wrogowie sami za chwilę podjadą…

5. Granie artą.

To dyskusyjne, ale spójrzcie – arta wali z góry (tzw. gówno z nieba), nie ma udziału w taktycznej rozgrywce między drużynami. Wkurza tylko obie strony – własną bo przeważnie nie „ratuje dupę” tylko „kradnie damage”. Wroga – bo krzyżuje plany i bije z góry, będąc poza zasięgiem widzenia, strzału, czegokolwiek. Jakie mielibyśmy fantastyczne bitwy, gdyby nikt nie grał artami? Nikt by się nie obrażał, nikt by nie produkował tysięcy podpowiedzi w chat, nikt nie zebrałby buły za 1500hp nie wiadomo skąd. Wszyscy skupiliby się na grze. Nie popełniajcie najbardziej podstawowego błędu w WoT – nie grajcie na arcie!

6. Nieznajomość czołgów.

To, że wiesz ile ma HP, jaką ma armatę i jak szybko jeździ dany czołg – to jeszcze nie jest znajomość czołgu. Jeśli wyjeżdża Ci pod lufę, a Ty nie wiesz gdzie strzelać żeby go przebić, zadać maksymalne uszkodzenia, wysadzić ammoracka, podpalić, zabić kierowcę… To to jest właśnie nieznajomość czołgu. Jeśli nie potrafisz zgrać wyjazdów zza osłony z czasem przeładowania u wroga – to to jest właśnie nieznajomość czołgu. Czołgiści – zapoznanie się ze słabymi miejscami czołgu to 5-10 minut, nie więcej. Nie bądźcie goldziarzami, który po pierwszym dingnięciu walą z golda.

7. Kątowanie. Brak kątowania.

To ciąg dalszy nieznajomości czołgów ale zasługuje na osobne wyróżnienie. Rzecz w tym, że:

a) Sam nie kątujesz i przez to giniesz w ciągu pierwszych trzech minut.

b) Strzelasz po mocno skątowanych burtach gości którzy wiedzą jak grać licząc, że przebijesz. To tak nie działa. Musisz wiedzieć kilka rzeczy – bok wystawiony pod kątem prostym to zawsze zgon. Zwłaszcza na francuzach. Polecamy tylko jeśli lubisz dźwięk i widok eksplodującego ammoracka. Po drugie – musisz znać czołg którym jeździsz i czołg do którego strzelasz. Którym czołgiem grać na wieżę, którym grać na przód, którym możesz sobie pozwolić na agresywniejsze wyjeżdżanie ryzykując trafienie w bok, a którym kategorycznie tego unikać i tak dalej. Musisz wiedzieć gdzie strzelać, zwłaszcza czołgów na wyższych tierach niż Twój – w który wizjer ładować buły, czy warto strzelać w dolną płytę pancerza, w miejsce kierowcy, czy przebijesz bok… Czy przewaga jest taka, żeby po prostu załadować goldowe ammo. Musisz to ocenić w ciągu sekundy, żeby nie marnować czasu i nie ryzykować w starciu z potężniejszym przeciwnikiem, że Cię zdmuchnie.

8. Tylko rosół.

Wiecie, jak jest. Są tysiące zup, ale Marian jada jedynie rosół. Innych zup nie jada, bo nie wie czy mu będą smakować. Tak samo w WoT – stosowanie jednej i tej samej taktyki niezależnie od tego jaki pojazd się wybrało i na jaką mapę się trafiło to głupota. To wyrzekanie się od wykorzystywania mocnych punktów swojego czołgu, od korzystania z przewagi jaką dają konkretne miejsca na mapach. Jeśli widzisz gościa, który jedzie ciężarem i gra jak średni, albo lekkim staje w miejscu dobrym dla niszczarki i campuje – podrzuć mu jakiś poradnik z yt dla danej mapy, niech nie robi głupot. Każda czołg ma różne taktyki które można z powodzeniem stosować – różne dla każdej mapy, dla każdej bazy, różne nawet dla etapu bitwy. Jeśli sami ich nie rozgryźliście – czytajcie i oglądajcie info w necie!

9. Bić fioleta!

Nie raz i nie dwa widziałem, jak czerwony który liznął widać nieco obycia z grą rzucał się bezmyślnie na niebieskich lub fioletowych graczy. Nie wiem o co chodzi, czy to jakiś rodzaj „dumy” – że dwa razy strzeliłem we fioleta i poległem? Nie rozumiem, ale jest to narażanie swojej drużyny na przegraną i nie róbcie tego. Żaden fiolet nie ma szans ze zgranym zespołem, więc nie osłabiajcie i dezorientujcie swojego zespołu. To żadne osiągnięcie wsadzić fioletowi dwie pestki i wrócić do garażu. Zadacie komuś kilkanaście w porywach do kilkudziesięciu procent HP – a pozbawicie swoją drużynę czołgu i związanej z nim siły rażenia. Jeśli koniecznie chcecie ich rozwalić – zróbcie to z głową. Taktycznie. Wciągnijcie w zasadzkę, objedźcie, przechytrzcie. Osłabcie ich drużyny, żeby uzyskać przewagę liczebną. Ale bez kozaczenia.

10. Olewanie składu przeciwnej drużyny.

Gdy już tyka licznik do rozpoczęcia bitwy poświęć te kilkanaście sekund. Zobacz w jakim rozstawieniu gra przeciwna drużyna, ile ma ciężarów, medów, lajtów, niszczarek i art. Czy ich czołgi są bardziej mobilne, czy lepiej opancerzone? Kto może być najgroźniejszym przeciwnikiem bo ma np. dużą ilość bitew i niezłe staty, czy nie ma w tamtej drużynie klanowych plutonów, czy po prostu plutonów. Możesz sobie stworzyć przykładowe scenariusze bitwy, stosować wizualizacje, rób co chcesz – skoncentruj się na grze już teraz, nie marnuj czasu swojego i innych. Sprawdzaj rozstawienie nie tylko na początku bitwy – ale też w trakcie. Obserwuj ile i jakich pojazdów pozostało wrogowi, to może podpowiedzieć Ci najlepszą taktykę a w niektórych wypadkach nawet pomóc zaskoczyć wrogie pojazdy. Jak? Jeśli wiesz, że ostatnim pojazdem we wrogiej drużynie jest niszczarka i znasz dobre spoty dla niszczarek – może uda Ci się do nich podjechać niezauważonym? W ten sposób wracamy do punktu wyjścia, zasady podstawowej, czyli…

UCZCIE SIĘ!