Ki-84 Hayate

• Zarys historyczny

Nakjiama Ki-84 Hayate, znany jako „Frank” w żargonie alianckim, był jednym z najlepszych samolotów IJAAF biorącym udział na Wojnie na Pacyfiku. Wliczając otwartą konstrukcje kokpitu oraz wciągane podwozie, ten całkowicie metalowy, jednoskrzydłowy *dolnopłat siał postrach w sercach amerykańskich lotników. Sukcesywnie zastępował zasłużone w boju, wcześniejsze samoloty Nakajima – Ki-43 Hayabusa oaz Ki-44 Shoki.

Zarys samolotu czyli jego makieta oraz wstępne, zakładane dane techniczne, skończono w listopadzie 1942. W ostatnim tygodniu marca 1943, pięć miesięcy po akceptacji prototypu, pierwszy samolot pod oznaczeniem 01 został wypuszczony z taśmy produkcyjnej. Wyposażony w silnik Ha-45-11 (Ha 45 11-Gata lub Ha-45 Model 11), generujący 1800 KM przy starcie. 4 metalowe łopaty śmigła o łącznej rozpiętości 3 metrów.

Ki-84.01 został w sekrecie przetransportowany na lotnisko Ojima, gdzie prawdopodobnie wystartował po raz pierwszy. Prototyp został wysłany do Koku Shinsabu (Jednostka Centralna Lotów Testowych) w celu przeprowadzenia badań na samolocie. Pilotem odpowiedzialnym za oblot został pilot-tester IJAAF, Shosa Jozo Iwahashi. W sierpniu 1943 Shosa przyleciał prototypem do Rikugun Hiko Gakko (Army Flying School) umiejscowione w Akeno, dystrykt Mie. Pokazał nowy samolot instruktorom i kadetom tej szkoły. Iwahashi zrobił pokaz akrobatycznych umiejętności i wylądował, zatrzymując swoją maszynę na dystansie mniejszym niż 400 metrów. W jego opinii, Ki-84 był wybitnie prosty w pilotażu nawet dla młodych i niedoświadczonych pilotów, gdzie weterani zrobią z niego przerażającą broń. Prezentacja nowej, śmiertelnej dla wroga „zabawki” znacząco podniosła morale wszystkich tam zgromadzonych. Od dowództwa aż po szeregowych.

Pierwsze seryjne Ki-84 produkowano od kwietnia 1944 roku. Miały one zmieniony układ wydechowy o mniejszych stratach mocy, każdy cylinder miał indywidualny wylot skierowany w tył co dawało dodatkowo efekt odrzutu, spowodowało to wzrost prędkości maksymalnej o 15 km/h. Zrezygnowano z zaczepu bomb pod kadłubem na rzecz *pylonów pod skrzydłami. Chrzest bojowy Hayate miało miejsce w Chinach, sierpnia 1944 roku przeciwko lotnictwu Stanów Zjednoczonych. Nowe myśliwce, pozbawione mankamentów swoich poprzedników, zyskały uznanie i akceptacje najlepszych japońskich pilotów. Myśliwce te walczyły również nad Okinawą, przeciwko wojskom amerykańskim wykonując ataki na cele naziemne przy pomocy uzbrojenia strzeleckiego i bomb, a także przechwytując samoloty przeciwnika. Hayate nie był szybszy od samolotów P-51D Mustang i P-47 Thunderbolt, ale z uwagi na wysoką prędkość wznoszenia był trudny do przechwycenia przez samoloty amerykańskie. Prędkość wznoszenia na pułap 5400 metrów w czasie 5 minut 54 sekund była niemożliwa do osiągnięcia przez jakikolwiek samolot aliantów.

*dolnopłat – samolot jednopłatowy o płacie umocowanym u dołu kadłuba.

*pylon – zaczepy które podtrzymują uzbrojenie podwieszane – bomby i rakiety.

Ki-84 ko Hayate gdzieś nad Chinami, rok 1944.

• W grze

W grze występują 3 wersje tego samolotu. Ko, otsu i hei. Różnią się one tylko uzbrojeniem. Formalnie, parametry lotu pozostają takie same. Osobiście skupię się na wersji otsu.

Ki-84 otsu jest pierwszym, prawdziwie szybkim Japońskim samolotem na swoim battle ratingu. Wyposażony w silnik zapewniający 2000 KM dający parametry samolotu zbliżone do legendarnego P-51 D-30 Mustanga. Jednakże, w przeciwieństwie do Mustanga, Ki-84 posiada lepszą charakterystykę skrętu oraz wspinania dzięki lżejszemu kadłubowi. Maszyna ta jest również pierwszą, masowo produkowaną wersją wyposażoną w opancerzone szkło kokpitu oraz opancerzone płaty skrzydeł. Jednak nie jest to latająca perfekcja. Przy prędkości powyżej 630 km/h, stery kierunku sztywnieją przez co kontrowanie przeciwnika staje się niemożliwe. Dużym plusem nacji japońskiej są starty z powietrza. Typowy przykład to mapa Nowa Gwinea gdzie dobrze rozegrana przewaga jaką dostajemy na start czyli przewaga wysokości nad startującym przeciwnikiem, pozwala zmielić amerykańską drużynę w pył. Jednak są mapy gdzie przeciwnik ma te przewagę po swojej stronie, na przykład mapa Iwo Jima. Dużym minusem tej maszyny jest spora podatność na podpalenia, a w szczególności przez M2 i M3 Browning kalibru 12.7mm. Samolot doskonale znosi przeciążenia ujemne, nie gubiąc skrzydeł, dzięki czemu możemy pozwolić sobie na dużo, dużo więcej w porównaniu np. do Spitfire – z silnikiem Merlina oraz Gryfona. Należy także rozpatrzyć poszczególne wersje uzbrojenia. Pierwszy w drzewku, Ki-84 ko ma „ofensywę” niezbyt skuteczną. Wersja druga, tutaj otsu, posiada już sprzęt zdolny dobrze pokąsać przeciwnika. Wersja ostateczna, przy dobrym nacelowaniu, nie zostawia z wroga nic poza kupą oleju oraz stali. Co ciekawe mimo różnego uzbrojenia znacząco różniących się masą, Flying Model maszyn zostaje taki sam. Grindowanie tej linii jest bardzo przyjemne. Warto wspomnieć o użytkowaniu tego samolotu w różnorakich turniejach pokroju Thunder League czy Gladiators. Dobra porada: kiedy nie możemy nic  zestrzelić bo został jeden B-25J i ucieka, zostaje nam znęcanie się nad czołgami lekkimi wroga. Działka 20 mm na każdej amunicji bez problemu sobie z nimi radzą(które występują w drużynach przeciwnych, na mapach zlokalizowanych na Pacyfiku, wyjątkowo często) Grając nim musimy mieć na uwadze jego zalety:

• lżejsza, Japońska wersja Mustanga,
• dobre osiągi silnika na wysokości do 4.000 metrów,
• dobre wspinanie się,
• skłonność samolotu do osiągania ogromnych prędkości w locie nurkowym (jak na myśliwce japońskie), co przy blokującym się usterzeniu może być problematyczne,
• doskonała akceleracja,
• doskonała manewrowość przy niższych prędkościach,
• dobra retencja energii.

A teraz krótka lista wad:

• jednak ciągle niższa prędkość nurku w porównaniu do samolotów USA,
• wolniejszy od samolotów innych nacji,
• pierwsze wersje maszyn mają uzbrojenie poniżej przeciętnej. Dobrze zaczyna robić się dopiero przy wersji otsu,
• łatwe w uszkodzeniu poprzez ostrzał.