Sowieckie pancerniki: Historia i charakterystyka modeli w grze

Powitajcie osiem nowych stalowych potworów, które lada moment przecinać będą fale w World of Warships!

Żeby uczcić ich premierę, przygotowaliśmy kilka krótkich artykułów o historii tych okrętów i procesie odtwarzania ich w grze. Przydatne informacje dotyczące każdego z okrętów w linii pozwolą Wam spojrzeć na nie z innej perspektywy i zrozumieć ich zachowanie w bitwie. Przyjrzyjmy się więc bliżej naszym debiutantom!

Poziom III: Knyaz Suvorov

Historia

Gdy końca dobiegła wojna rosyjsko-japońska, w której rosyjska marynarka straciła niemal wszystkie ważniejsze jednostki, pojawiła się paląca potrzeba zbudowania nowych. Do wiosny 1906 roku informacje dotyczące konstrukcji najnowocześniejszego wówczas okrętu budowanego dla Royal Navy (Dreadnoughta) były już dość szeroko rozpowszechnione. W kwietniu 1906 roku, w trakcie spotkań Rady Specjalnej, na czele której stał minister marynarki Biriłiew, dyskutowano o potrzebie budowy okrętów, które dorównywałyby lub przewyższały siłą ognia okręty zagraniczne. Owocem tych rozmów była podstawowa specyfikacja przyszłego okrętu: wyporność między 19 000 — 20 000 ton, napęd turbinowy, prędkość wynosząca 22 węzły, główny pas pancerny o grubości 203 mm, od ośmiu do dwunastu dział głównych kal. 305 mm i uzbrojenie dodatkowe złożone z dział kal. 120 mm. W porównaniu z nawet najlepszymi wówczas okrętami rosyjskimi był to gigantyczny skok jakościowy. Do prac nad projektem przystąpili najlepsi okrętownicy z całego Imperium Rosyjskiego, indywidualnie lub jako reprezentanci najważniejszych stoczni w kraju. Zwycięski okazał się projekt zgłoszony przez Dimitrija Wasiliewicza Skworcowa, głównego inżyniera w porcie w Sankt Petersburgu. Był to projekt „dużego, szybkiego pancernika z nowoczesnym uzbrojeniem”, nad którym prace trwały aż do jesieni 1907 roku. We wrześniu 1907 wyłonił się projekt okrętu o wyporności 22 000 ton, dziesięciu działach kal. 305 mm w pięciu wieżach ułożonych w formie diamentu wzdłuż osi okrętu oraz czternastu działach dodatkowych kal. 120 mm. Głównym atutem w rywalizacji z zagranicznymi okrętami miały być działa 305 mm/52 zaprojektowane w fabryce Obuchow.

W 1907 świeżo powstały Sztab Główny Marynarki Wojennej aktywnie uczestniczył w projektowaniu przyszłych pancerników. Specjaliści ze Sztabu uważali, że nowe okręty powinny zostać zbudowane z uwzględnieniem pewnych cech podstawowych: działa głównej baterii umieszczone na tym samym poziomie (nie w superpozycji), wszystkie wzdłuż osi okrętu, żeby łatwiej było korygować cel i jednocześnie zachować maksymalną siłę ognia strzelając w każdym kierunku. Wymagało to jak najmniejszej ilości nadbudówek na pokładzie oraz umieszczenia wszystkich wież wzdłuż osi okrętu. Zasady te zostały zachowane w nowych projektach przyjętych w grudniu 1907 roku.

Knyaz Suvorov w grze

Model w grze oparty jest na planach z września 1907 roku, przedstawiających „pancernik o wyporności ok. 22 000 ton”. W porównaniu do swoich prekursorów, czyli pancerników klas Tsesarevich oraz Andrei Pervozvanny, nowa jednostka ma zupełnie nową konstrukcję. Wieże głównej baterii posiadają nowe działa 305 mm/52. Zgodnie z poglądami panującymi pośród rosyjskich okrętówników i admirałów, które dominowały po bitwie pod Cuszimą, pancerz miał zakrywać cały kadłub ponad linią wody, chroniąc go przed pociskami odłamkowymi, kosztem cieńszego głównego pasa pancernego. Kadłub A przedstawia okręt w takim kształcie, w jakim mógłby być budowany od roku 1907–1908 i oddany do służby w roku 1913, uzbrojony w czternaście dział dodatkowych kal. 120 mm Model 1905. Kadłub B to hipotetyczna modernizacja, jaką jednostka mogłaby przejść w trakcie I wojny światowej, w której działa dodatkowe zastąpiono działami kal. 130 mm produkowanymi w fabryce Obuchow oraz ośmioma działami przeciwlotniczymi kal. 75 mm Canet.

Okręt nazwano na cześć pancernika eskadry Knyaz Suvorov, okrętu flagowego Drugiej Floty Pacyficznej, który bohatersko poległ w trakcie Bitwy pod Cuszimą.

Poziom IV: Gangut

Historia

23 grudnia 1907 roku, po uformowaniu wymagań na przyszły pancernik, Biuro Okrętownictwa i Zaopatrzenia skontaktowało się z sześcioma rosyjskimi fabrykami i 21 firmami zagranicznymi, zapraszając je do wzięcia udziału konkursie. Do 8 lutego 1908 roku Ministerstwo Marynarki Wojennej otrzymało 23 projekty nowego pancernika, z których 9 zakwalifikowano do kolejnego etapu. W trakcie rozmów, w których udział wzięli przedstawiciele Sztabu Głównego Marynarki Wojennej oraz Komitetu Technicznego Marynarki, projekty nadesłane przez Stocznię Bałtycką oraz niemiecką firmę Blohm & Voss uznano za najlepsze. Zgodnie z życzeniem Cara Mikołaja II nowy okręt miał zostać zbudowany przez rosyjskich inżynierów w rosyjskiej fabryce, finalnie zaakceptowano projekt Stoczni Bałtyckiej. Pod koniec 1908 roku Ministerstwo Marynarki Wojennej zdobyło akceptację głowy państwa na budowę okrętów. W czerwcu 1909 roku, pod dokładnym przestudiowaniu projektu, stocznie rozpoczęły budowę nowych pancerników. Stępki pod budowę wszystkich czterech jednostek położono 3 czerwca 1909 roku, zwodowano je latem 1911 roku i oddano do służby na przełomie 1914 i 1915 roku.

Gangut zbudowany był przez Nową Stocznię Admiralicji. Pancernik zwodowano 24 września 1911 roku. Próby morskie przeszedł jako ostatni z czterech okrętów – od 22 do 24 lutego 1914 roku. Zimę 1914–1915 Gangut spędził w Helsinkach, gdzie poprawiano pomniejsze defekty konstrukcji i ukończono dostrajanie wież głównej baterii. Wiosną i latem 1915 roku Gangut rozpoczął intensywne ćwiczenia bojowe jako członek Floty Bałtyckiej. Jednak jego służba ograniczała się do osłaniania minowców – dowództwo nie chciało ryzykować. Nowe pancerniki nie wzięły więc udziału w kampaniach z lat 1916 i 1917, w trakcie których pozostawały zakotwiczone w Helsinkach. W lutym 1917 roku na masztach okrętu pojawiły się czerwone bandery. W marcu 1918 roku okręty Floty Bałtyckiej wypłynęły z Helsinek w kierunku Kronsztadt. Gangut i Poltava na długo utknęły w murach Stoczni Admiralicji. W 1925 roku pancernik przemianowano na Oktyabrskaya Revolutsiya. W latach 1931–1934 okręt zmodernizowano, wymieniając stare kotły węglowe na nowe, olejowe. Zainstalowano nową dziobówkę, która podnosiła jego dzielność morską, ulepszono system kontroli ognia, itd. Kolejna modernizacja, która znacznie wzmocniła obronę przeciwlotniczą jednostki, miała miejsce tuż przed wybuchem wojny. W trakcie II wojny światowej okręt brał udział w obronie Leningradu, zasypując niemiecką piechotę gorącym metalem i odpierając ataki powietrzne. Po zakończeniu wojny okręt noszący niegdyś nazwę Gangut został ponownie przebudowany. Od roku 1951 służył jako okręt szkoleniowy. W roku 1956 został wycofany ze służby i zezłomowany.

Gangut w grze

Model przedstawia okręt z 1916 roku. Uzbrojony jest w osiem dział przeciwlotniczych kal. 75 mm Canet umieszczonych na wieżach głównej baterii oraz cztery karabiny maszynowe Maxim, również służące do zwalczania lotnictwa.

Poziom V: Piotr Wielkij

Historia

Program Rozwoju Uzbrojenia Morskiego na lata 1909–1919, opracowany przez Sztab Główny Marynarki Wojennej w drugiej połowie 1907 roku, oprócz ośmiu pancerników, przewidywał również budowę czterech kolejnych okrętów, które miały być używane w taktyce „stawiania poprzeczki nad T”. 18 sierpnia 1907 roku Sztab ogłosił specyfikację ogólną przyszłego „opancerzonego krążownika”, który miał osiągać prędkość 25 węzłów, przenosić osiem dział kal. 305 mm w czterech wieżach i szesnaście dział kal. 102 mm. Pas pancerny miał osiągać grubość przynajmniej 152 mm. Do 1909 roku wymagania te zostały nieco podwyższone, ale gdy wysocy oficerowie Sztabu odwiedzili niemieckie stocznie i zapoznali się z budowanymi wówczas krążownikami liniowymi, zmienili zdanie co do koniecznych osiągów. Okręt musiał rozwijać prędkość co najmniej 28 węzłów, być uzbrojony w dziesięć lub dwanaście dział 305 mm lub 356 mm, a jego pas pancerny powinien mieć grubość przynajmniej 190 mm. 26 sierpnia 1911 roku sześć rosyjskich i siedemnaście zagranicznych stoczni otrzymało zaproszenie do konkursu na projekt „opancerzonego krążownika na Morze Bałtyckie”. Projekty przesłały firmy John Brown, Vickers oraz William Breadmore (Wielka Brytania), Vulkan oraz Blohm und Voss (Niemcy), przy czym ta ostatnia zgłosiła się w parze ze stocznią Putiłow, a także przez stocznie krajowe Admiralicji, Bałtycką oraz Putiłow. 12 maja 1912 roku ogłoszono, że zwyciężył projekt Stoczni Admiralicji, który posłużył za podstawę dla krążownika liniowego Izmail.

Wariant X projektu 707 autorstwa Blohm und Voss na „opancerzony krążownik na Morze Bałtyckie” różnił się konstrukcją od wariantów VIII oraz X i przewidywał ułożenie wież głównej baterii w superpozycji. Wyporność wynosząca 30 378 ton, osiem dział kal. 356 mm w czterech wieżach, dwadzieścia cztery działa kal. 130 mm w kazamatach. Projekt dość mocno przypominał ówczesne niemieckie krążowniki liniowe, choć pod względem opancerzenia bliżej mu było do pancerników klasy Gangut.

Piotr Wielkij w grze

Model okręty oparty jest na projekcie 707 zgłoszonym przez Blohm und Voss (Niemcy) wspólnie ze Stocznią Putiłow (Rosja) w międzynarodowym konkursie na najlepszych projekt krążownika opancerzonego na Morze Bałtyckie, ogłoszonym 26 sierpnia 1911 roku przez Ministerstwo Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego (Wariant X). Konstrukcja okrętu oraz ułożenie dział i mechanizmów bezsprzecznie wywodzi się od niemieckich krążowników liniowych klasy Derfflinger. Bateria główna złożona jest z dział kal. 356 mm umieszczonych w czterech podwójnych wieżach w superpozycji. Kadłub opracowany był na podstawie szkiców krążownika liniowego Izmail. Okręt wyposażony jest w „duże” kotły, takie jakie znalazły się na okrętach klasy Izmail, zasilane ropą. Wszystkie kotły połączone są z jednym kominem. Tą samą moc osiągnięto przy pomocy mniejszej ilości kotłów i przedziałów maszynowych. Pozostałą przestrzeń wykorzystano na pomieszczenie radiolokacji artyleryjskiej oraz centralę kontroli uszkodzeń, generatory napędzane ropą oraz magazyny amunicji przeciwlotniczej małego kalibru. Okręt odpowiada hipotetycznej modernizacji, jaka mogła mieć miejsce pod koniec lat 20. Przy takiej modernizacji część dział dodatkowych wymieniono na kal. 102 mm Model 1928 AA. Działa przeciwlotnicze małego kalibru kadłuba A to K-21 kal. 45 mm. Kadłub B przedstawia modernizację z roku 1942 roku. Działa przeciwlotnicze zamieniono na podwójne stanowiska Minizini, bateria przeciwlotnicza małego kalibru na kadłubie B składa się z automatycznych działek Type 70-K kal. 37 mm oraz karabinów maszynowych kal. 12,7 mm.

Okręt nazwano na cześć pierwszego rosyjskiego okrętu opancerzonego Piotr Wielkij.

Poziom VI: Izmail

Historia

Międzynarodowy konkurs na projekt „opancerzonego krążownika na Morze Bałtyckie” zakończył się w maju 1912 roku, ale Sztab Główny Marynarki Wojennej był pod dużym wrażeniem niektórych z nadesłanych projektów. Specjaliści Sztabu byli zafascynowani perspektywą wzmocnienia siły ognia o jedną trzecią wprowadzając niewielkie poprawki i dodając jedną wieżę baterii głównej. Po ustaleniu głównych wymagań, Sztab zwrócił baczniejszą uwagę na projekty przygotowane przez stocznie Admiralicji, Bałtycką oraz Putiłow. Ostatecznie zdecydowano na scalenie najlepszych cech dwóch pierwszych projektów w jeden. 4 sierpnia 1912 roku projekt został przyjęty i zaczęto opracowywać szczegółowe rysunki techniczne. 6 grudnia rozpoczęto budowę czterech „opancerzonych krążowników”. Dwa pancerniki – Izmail oraz Kinburn – zbudowane zostały przez Stocznię Bałtycką. Dwa kolejne – Borodino oraz Navarin – przez Stocznię Admiralicji. Latem i jesienią 1915 roku wszystkie cztery okręty zostały zwodowane, ale nie zostały ukończone z powodu kryzysu ekonomicznego wywołanego wybuchem I wojny światowej i rewolucji z początku 1917 roku. Po Rewolucji Październikowej prace nad okrętami całkowicie ustały.

Izmail został zwodowany 9 (23) czerwca 1915 roku w obecności głowy państwa. Prace nad instalacją wyposażenia przebiegały powolnie, głównie z powodu stoczniowych prac nad pilnymi zamówieniami wojskowymi. 11 października 1917 roku Rząd Tymczasowy nakazał wstrzymanie prac nad pozostałymi krążownikami liniowymi i skupienie się na Izmail. Jednak w latach wojny domowej ten sam los spotkał Izmail. W tym czasie jego kadłub był już ukończony niemal w 100%, a uzbrojenie jedynie w 50%. W latach 20. okręt miał zostać ukończony zgodnie z oryginalnym projektem lub ze zmianami w uzbrojeniu, ale plan porzucono ze względu na brak środków finansowych. Projekt przebudowy Izmail na lotniskowiec również nie został sfinalizowany. Ostatecznie krążownik liniowy został zezłomowany na początku lat 30.

Izmail w grze

Ten model okrętu przedstawia jego hipotetyczne ulepszenie z połowy lat 30., które do złudzenia przypomina ulepszenie pancerników klasy Gangut. Przednia sekcja okrętu została przeorganizowana; usunięto kazamaty dział zamontowanych na śródokręciu; przeprojektowano kazamaty w celu dopasowania projektu V.P. Kostenko do wymagań pancerników z Morza Bałtyckiego, zamieniając przy tym działa uzbrojenia dodatkowego na cztery podwójne stanowiska Minizini o kal. 102 mm.

Oryginalna, skromna nadbudówka została zastąpiona wersją poszerzoną, nadając przedniemu kominowi charakterystyczny kształt, a okrętowi rozpoznawalną sylwetkę typowego radzieckiego pancernika z okresu II wojny światowej. Pancerz tej jednostki został gruntownie wzmocniony pasem głównym, którego grubość sięgała 300 mm. Obrona przeciwlotnicza małego kalibru na kadłubie A jest reprezentowana przez pojedyncze półautomatyczne stanowiska 21-K o kal. 45 mm, a także karabiny maszynowe DShK; kadłub B, który jest faktycznym ulepszeniem z 1943 roku, wyposażono w pojedyncze stanowiska 70-K o kal. 37 mm, podwójne 46-K oraz poczwórne stanowiska 66-K, a także takie same karabiny maszynowe DShK.

Poziom VII: Sinop

Historia

Po postawieniu stępki pod pancerniki klasy Izmail, Sztab Główny Marynarki Wojennej przygotowywał się do prac nad nową generacją pancerników w ramach program budowy okrętów w latach 1915-1919. Prace badawcze przeprowadzone w 1913 i 1914 roku wyklarowały obraz okrętu przyszłości. Planowano umieścić na nim co najmniej dwanaście dział baterii głównej o kal. 406 mm, a także dwadzieścia cztery działa kal. 130 mm; jego prędkość miała wynosić co najmniej 25 węzłów, natomiast zasięg – 5000 mil. W ramach pomysłu na zmniejszenie wyporności i kosztów zaproponowano uzbrojenie główne składające się z trzech poczwórnych wież. W marcu 1914 roku inżynier morski Bubnov stworzył projekt pancernika o wyporności 35 000 ton. W 1914 roku, ze stoczni Putiłow wyszły liczne projekty zakładające od dziewięciu do dwunastu dział o kal. 406 mm, a także pracowni rosyjsko-bałtyckiej Rewal, która zaproponowała też „najcięższy” projekt – okręt z czterema wieżami czterolufowymi o kal. 406 mm. Niemniej jednak wraz z wybuchem I wojny światowej plany zbudowania okrętów tego samego typu zostały odłożone na bok. Do założeń wrócono pod koniec 1916 roku, zmieniając projekt na podstawie doświadczenia zdobytego w niedawnych bitwach morskich. Co więcej, stabilizujący się front walk i zwiększenie produkcji militarnej dawały nadzieję na zwycięski koniec wojny. Dla rosyjskiej marynarki na horyzoncie malowała się wizja wejścia na obszary manewrów morskich, w szczególności na Morzu Śródziemnym. W październiku 1916 roku inżynier Vladimir Polievktovich Kostenko ze stoczni Naval-Russud rozpoczął pracę nad designem przyszłego pancernika.

Kostenko opracował cztery wersje pancernika, które różniły się od siebie układem uzbrojenia, liczbą dział baterii głównej, prędkością, a także pancerzem. Wariant 2 był niejako kompromisem, gdzie wysoka prędkość 30 węzłów została połączona z pancerzem o grubości 275 mm (pancerz pasa), a także opancerzonej (100 mm) grodzi za pasem. Bateria główna okrętu składała się z dziewięciu dział, umieszczonych na trzech potrójnych wieżach. Kaliber dział uzbrojenia dodatkowego zwiększono do 152 mm. Jednak na początku 1917 roku prace nad tym projektem dobiegły końca. Plany budowy „pancernika z działami o kal. 406 mm” nie doszły do skutku.

Sinop w grze

Ten model jest hipotetycznym ulepszeniem okrętu, datowanym na koniec lat 30. XX wieku, które do złudzenia przypomina ulepszenie pancerników klasy Gangut. Oryginalna, skromna nadbudówka została zastąpiona wersją poszerzoną, nadając przedniemu kominowi charakterystyczny kształt, a okrętowi rozpoznawalną sylwetkę typowego radzieckiego pancernika z okresu II wojny światowej. Barbeta drugiej wieży została lekko podniesiona, aby umożliwić ostrzał podczas pościgu za okrętem; kompozycja pancerza kazamaty została przeorganizowana; grubość pancerza pasa głównego wzrosła do 300 mm. Pancernik nosi na pokładzie działa 406 o kal.mm/45 Model 1915, umieszczone na trzech potrójnych wieżach. Wieże uzbrojenia dodatkowego zastąpiono nowoczesnymi MK-17; obrona przeciwlotnicza składa się z dział o kal. 100 mm na dwóch otwartych stanowiskach B-54 oraz z dział o kal. 76 mm na stanowiskach 34-K; artyleria przeciwlotnicza została uzupełniona przez działa o małym kalibrze 37 mm na stanowiskach 70-K oraz karabiny maszynowe DShK. Kadłub B to hipotetyczne ulepszenie z 1944 roku, w którym uzbrojenie przeciwlotnicze zastąpiono sześcioma stanowiskami B-2U, a także małokalibrową obroną przeciwlotniczą na stanowiskach 46-K oraz 66-K.

Okręt otrzymał nazwę na pamiątkę bitwy pod Synopą.

Poziom VIII: Władywostok

Historia

W 1935 roku, radziecka polityka budowania okrętów, która poświęcała pancernikom praktycznie zero uwagi, została zrewidowana, aby sprostać międzynarodowym wyzwaniom. W grudniu tamtego roku departament marynarki wojennej armii czerwonej wystosował zamówienie do Centralnego Biura Konstrukcyjnego Okrętów Specjalnych nr 1. (TsKBS-1) na przygotowanie specyfikacji projektowej dla współczesnych ciężkich okrętów wojennych. W lutym 1936 roku przygotowano szczegóły zamówienia pancernika, który miał służyć na Morzu Bałtyckim (Projekt 21), krążownika ciężkiego (Projekt 22) oraz okrętu wojennego na Ocean Spokojny (Projekt 23). TsKBS-1 było odpowiedzialne za projekt ciężkiego krążownika, natomiast pancerniki wyszły z deski kreślarskiej Biura Projektowego w Zakładzie Bałtyckim (KB-4). Po uwzględnieniu kilku poprawek w zamówieniu ciężki krążownik stał się ostatecznie pancernikiem typu „B”. Pancernik zaprojektowany pod nazwą Projektu 23 został przemianowany na pancernik typu „A”. W czerwcu 1936 roku zakończono ustalanie charakterystyki technicznej przyszłego okrętu: na trzech wieżach umieszczono w superpozycji dziewięć dział o kal. 406 mm; uzbrojenie dodatkowe składało się z dwunastu dział o kal. 152 mm na sześciu wieżach; pancerz pasa głównego miał grubość 380 mm; okręt mógł osiągnąć prędkość co najmniej 30 węzłów i posiadał standardowa wyporność na poziomie 41 500 ton. KB-4 oraz TsKBS-1 pracowały nad pancernikiem typu „A” równocześnie i w październiku 1936 roku szkicami projektowymi zostały ukończone. W odróżnieniu od pierwotnych założeń, wzrosła wyporność okrętu, co uznano za uzasadnione, biorąc pod uwagę, że pozostałe parametry pozostały takie same. Ostatecznie zwyciężył projekt przygotowany przez KB-4.

Niemniej jednak projekt pancernika typu „A”, zmodyfikowany z uwzględnieniem zmian w specyfikacji zamówienia z 26 listopada 1936 roku, ostatecznie został porzucony. Na początku 1937 roku otrzymano informacje, jakoby Niemcy oraz Japończycy budowali pancerniki o szacowanej wyporności na poziomie 52 000 ton. KB-4 kontynuowało pracę nad swoim okrętem, poprawiając jego pancerz i siłę ognia. Ostatecznie Projekt 23 przerodził się w serię pancerników klasy Sovetsky Soyuz.

Władywostok w grze

Model został stworzony na podstawie projektu pancernika datowanego na rok 1936, przedstawiający okręt w jego formie z 1940, biorąc pod uwagę, że hipotetycznie stępkę pod jego budowę położono w 1936 roku. Pancernik został uzbrojony w działa o kal. 406 mm/45 Model 1915, które umieszczono na trzech potrójnych wieżach. Uzbrojenie dodatkowe obejmowało podwójne stanowiska MK-3 o kalibrze 152 mm; uzbrojenie przeciwlotnicze: stanowiska B-54 o kal. 100 mm; bateria obrony przeciwlotniczej małego kalibru: działa 46-K o kal. 37 mm. Kadłub B przedstawia hipotetyczne ulepszenie z roku 1944 z uzbrojeniem przeciwlotniczym zastąpionym sześcioma stanowiskami MZ-14, a także przeciwlotniczą baterią małokalibrową wymienioną na stanowiska 46-K o kalibrze 37 mm oraz V-11.

Poziom IX: Sovetsky Soyuz

Historia

Wiosną 1937 roku, przywódcy Związku Radzieckiego dowiedzieli się, że Niemcy oraz Japonia rozpoczynają konstrukcję nowych pancerników. Okręty o zakładanej wyporności przekraczającej 50 000 ton wydawały się znacznie silniejsze od projektu pancernika typu „A”. Mając to na uwadze, biuro projektów okrętów wojennych wyznaczyło trzy miesiące na zmiany w projekcie, co zaowocowało podniesieniem wyporności do 55 000 ton oraz prędkości do 29,5 węzła, nie biorąc jednak pod uwagę żadnych ograniczeń traktatowych. W listopadzie 1937 roku został opracowany wariant III Projektu Technicznego 23. Do tego czasu przeprowadzono testy przegród pod kątem ich odporności na trafienia bombą lotniczą, a projekt został przekazany do dalszych prób. W marcu 1938 roku wariant IIIu Projektu Technicznego 23 był gotowy, w maju zaś podjęto decyzję o położeniu stępki pod pierwszy okręt 15 lipca 1938 roku. W tym samym czasie czyniono kolejne poprawki w projekcie, mimo iż wszczęto już budowę. Dopiero 13 lipca 1939 roku wszystkie element Projektu 23 zostały ostatecznie zatwierdzone.

Według oryginalnego planu, w ramach Projektu 23 miało powstać osiem pancerników typu „A”, z których cztery miały wejść do służby w 1941 roku. Plany te jednak okazały się nazbyt optymistyczne. Po dokładniejszym oszacowaniu swoich finansów i zdolności przerobowych Komisja Obrony autoryzowała budowę czterech okrętów. Budowę dwóch z nich rozpoczęto w 1938: jeden w Leningradzie w Stoczni nr 189 (Zakład Bałtycki) a kolejny w Nikołajewskich Połączonych Zakładach Państwowych im. André Marty (nr 198). W latach 1939-1940, położono stępkę pod dwa następne w Mołotowsku w stoczni nr 402, jednak z przyczyn technicznych anulowano konstrukcję jednego z nich. Zgodnie z planem pancerniki miały być gotowe w 1943 roku i wejść do służby w 1945. Wybuchła jednak wojna, więc z planów tych pozostały nici.

Budowę pancernika Sovetsky Soyuz rozpoczęto 15 lipca, 1938 roku w Stoczni Ordzhonikidze nr 189. Wybuch II wojny światowej, a następnie wielkiej wojny ojczyźnianej, przerwało wiele zagranicznych zamówień na elementy napędowe i pancerz. Wraz z oblężeniem Leningradu projekt utknął w martwym punkcie, ukończony w 21%. Po zakończeniu wojny nie został on wznowiony, a 29 maja 1948 roku podjęto decyzję demontażu kadłuba okrętu.

Sovetsky Soyuz w grze

Model przedstawia Projekt 23, jaki hipotetycznie mógł zostać ukończony podczas II wojny światowej. Dodatkowe uzbrojenie kadłuba A składa się z sześciu stanowisk MK-4 o kal. 152 mm, natomiast jego obrona przeciwlotnicza to cztery stanowiska MZ-14 o kal. 100 mm; małokalibrowa obrona przeciwlotnicza wyposażona jest w stanowiska 46-KR o kal. 37 mm oraz 70-K. Kadłub B przedstawiono jako hipotetyczne ulepszenie z 1949 roku, w którego skład wchodzi zmienione uzbrojenie dodatkowe i przeciwlotnicze w postaci sześciu stanowisk BL-101 o kal. 130 mm. Zmiany dotknęły również baterię przeciwlotniczą, którą zastąpiono stanowiskami 46-KR o kal. 37 mm i V-11, a także wzmocniono stanowiskami 4M-120 o kal. 25 mm.

Poziom X: Kreml

Historia

Początkowe opracowania inżynierskie następnego projektu pancernika, pod roboczą nazwą Projekt 24, zostały przeprowadzone w styczniu 1941. Początkowo okręt miał być iteracją oryginalnego Projektu 23 o zwiększonej liczbie dział przeciwlotniczych oraz wzmocnionym pancerzu. W 1944 roku specyfikacja uległa zmianie: działa uzbrojenia dodatkowego zostały zastąpione uzbrojeniem uniwersalnym; ochrona przeciwtorpedowa, jak i osłona obu końców okrętu została wzmocniona. W grudniu 1945 roku zatwierdzono szczegółowy plan zamówienia na pancernik pod nazwą „Projekt 24”, przy czym przyszły okręt miałby za zadanie „kompletną dominację nad dowolnym typem jednostki nawodnej, zarówno przy brzegu, jak i na pełnym morzu”. Za projekt odpowiedzialna była grupa inżynierów pod kierownictwem F.E. Bespolova, który wcześniej dowodził projektem inżynierskim krążowników klasy Kronsztadt. Zgodnie z planem, projekt techniczny miał być gotowy do 1952 roku. Brano pod uwagę liczne alternatywne uzbrojenie, z działami baterii głównej o kalibrze wahającym się w przedziale od 406 do 457 mm. W 1950 roku, nadano priorytet wariantowi XIII wstępnego projektu. Okazało się jednak, że znalezienie stoczni zdolnej wybudować tak olbrzymi pancernik, z wypornością rzędu 80 000 ton, było niemożliwe. W dodatku władze państwowe zdawały się tracić zainteresowanie budową wielkich jednostek nawodnych. W latach 1951-1952 przyszłość projektu stanęła pod znakiem zapytania, a po śmierci Stalina projekt został zamknięty na zawsze.

Kreml w grze

Model okrętu przedstawia Projekt 24 w hipotetycznej wersji, zbudowanej w 1953 roku. Okręt dźwiga na pokładzie działa B-52 o kal. 406 mm/55 lub działa B-45 o kal. 457 mm, rozłożone pomiędzy trzy potrójne wieże. Uniwersalna bateria składa się z ośmiu podwójnych stanowisk BL-109A o kal. 130 mm BL-109A; w skład małokalibrowej obrony przeciwlotniczej wchodziły stanowiska SM-20-ZIF o kalibrze 45 mm oraz stanowiska 4M-120 o kalibrze 25 mm.

Aby pobrać tapety, najpierw kliknijcie obraz lewym przyciskiem myszy, a następnie w znajdujący się poniżej przycisk Pobierz. Wybierzcie rozmiar obrazu pasujący do Waszego ekranu.

Źródło: Portal WoWs