Niszczyciele brytyjskie: perspektywa historyczna
Dziewięć nowych okrętów czeka już, by pływać po wodach World of Warships, a my jesteśmy gotowi, by zaprezentować Wam ich biografie. Przygotowaliśmy tła historyczne, opisy ich projektowania i budowy w prawdziwych stoczniach, a także szczegóły ich modeli w grze. Przyjrzymy się bliżej każdemu okrętowi w linii – dzięki temu Wasze doświadczenia z grą będą bardziej przejrzyste, a decyzje świadome. Okręty te mogą nie być tak słynne, jak ciężkie jednostki Royal Navy, ale to na nich właśnie spoczywał główny ciężar działań wojennych.
Poziom II: Medea
Rys historyczny
HMS Medea to niszczyciel klasy M, jeden z okrętów zbudowanych w ramach programu z lat 1913–1914, na podstawie poprzedzającej je klasy L. Na życzenie Pierwszego Lorda Admiralicji Winstona Churchilla prędkość nowych niszczycieli zwiększono o sześć węzłów. Z powodu rosnących napięć dyplomatycznych (które ostatecznie doprowadziły do wybuchu wojny), stocznie John I. Thornycroft & Company oraz Yarrow Shipbuilders Limited otrzymały płatność i rozpoczęły budowę jeszcze przed podpisaniem kontraktów. Poza tymi stoczniami, okręty klasy M budowały również firmy Hawthorn Leslie and Company, John Brown and Company, Swan Hunter and Palmers Shipbuilding and Iron Company. Powstało w nich 13 okrętów dla brytyjskiej marynarki, a w początkach roku 1914 rozpoczęto budowę kolejnych 4 okrętów, które miały trafić do Grecji. Jednak z powodu wybuchu I wojny światowej przejął je rząd brytyjski. Niszczyciele klasy M były najnowocześniejszymi, jakimi dysponowała Wielka Brytania na początku wojny i to je wojsko zamawiało w pierwszej kolejności. W latach 1914–1917 powstało 91 niszczycieli klasy Repeat M, co w połączeniu z pierwszą serią i greckim zamówieniem dało w sumie 108 okrętów.
HMS Medea był jednym z okrętów zamówionych przez Greków. Stępkę pod budowę tego niszczyciela, początkowo nazwanego Kriti, położono 30 stycznia 1915 roku. Do służby wszedł w lecie tego samego roku. Różnił się od innych okrętów serii trzema kominami zamiast czterech. Pierwszy komin był wyższy dla polepszenia stateczności. Po przejęciu przez Brytyjczyków wszystkie okręty otrzymały imiona postaci z mitologii greckiej. W trakcie I wojny światowej stanowiły część oddziału Harwich Striking Force (w 1916 roku zderzenie ze sprzymierzonym okrętem doprowadziło do zatonięcia HMS Medusa), a po zakończeniu działań zbrojnych – służyły w Dover patrol. W 1921 roku zezłomowano pozostałe trzy okręty.
Opis modelu okrętu
Model HMS Medea to wersja okrętu z 1915 roku. Niszczyciel uzbrojony jest w trzy działa czterocalowe (kal. 102 mm). Pierwsze działo znajduje się na dziobie, drugie na rufie, a trzecie pomiędzy pierwszym i drugim kominem. Pomiędzy trzecim kominem a głównym masztem znajdują się dwie podwójne wyrzutnie torped kal. 533 mm. Kadłub A nie posiada żadnych dział przeciwlotniczych, a kadłub B posiada po jednym dziale pom-pom po obu stronach kiosku, a działo 40-kalibrowe QF Mk IV zastąpione jest działem QF Mk V, posiadającym lufę długości 45 kalibrów.
Poziom III: Valkyrie
Rys historyczny
Pod koniec roku 1916 do floty dołączyły niszczyciele klasy R, zdolne do osiągania prędkości 36 węzłów. Okręty te miały być szybsze niż ówcześni liderzy flotylli – niszczyciele klas Broke, Parker i Lightfoot. Admiralicja wydała rozkaz zaprojektowania nowych liderów flotylli, dla nowych niszczycieli, o podobnym uzbrojeniu, ale większej prędkości oraz, jeśli to możliwe, tańszych. W kwietniu 1916 roku projektanci zaprezentowali owoc swoich prac – lider klasy V, który okazał się protoplastą „klasycznych” niszczycieli z pierwszej połowy XX wieku. Nowe okręty posiadały działa głównej baterii skupione na obu końcach okrętu, w układzie liniowo-wzniesionym. Były również znacznie mniejsze i tańsze, niż istniejący liderzy, niemalże zrównując się kosztem z niszczycielami z normalnych serii. Do końca 1916 roku już pięć okrętów było w trakcie budowy, wszystkie do służby weszły do połowy roku następnego. Projekt okazał się wielkim sukcesem, więc pod koniec 1916 i na początku 1917 rozpoczęto budowę kolejnych 25 jednostek, zakwalifikowanych jednak jako „zwykłe” niszczyciele.
Stępkę pod budowę HMS Valkyrie położono w maju 1916 roku w stoczni William Denny and Brothers w Dumbarton. Okręt wyruszył w pierwszy rejs 13 marca 1917 roku, a do służby wszedł w czerwcu. Niszczyciel bezzwłocznie otrzymał przydział lidera 10. flotylli Harwich Striking Force. 22 grudnia 1917 roku HMS Valkyrie wpłynął na minę i odniósł poważne uszkodzenia. Prace naprawcze trwały do lata 1918 roku. Po ich zakończeniu okręt został wcielony do 13. flotylli niszczycieli, w której wziął udział w operacjach na Morzu Bałtyckim w trakcie brytyjskiej interwencji w sowieckiej Rosji. Od 1919 roku aż do wycofania z floty w 1936 roku HMS Valkyrie służył w 3. i 9. flotylli niszczycieli.
Opis modelu okrętu
W grze przedstawiona została wersja okrętu z 1917 roku. W przeciwieństwie do poprzednich klas L, M i R działa jego baterii głównej usytuowane są w parach na obu końcach okrętu, przy czym działa 4″/45 (kal. 102 mm) ustawione są w układzie liniowo-wzniesionym. Podwójne wyrzutnie torped kal. 533 mm umieszczone są pomiędzy ostatnim kominem, a głównym masztem. Z pozostałych dwóch kominów pierwszy jest wyższy i węższy, nadając okrętowi charakterystyczną sylwetkę. Na wzniesieniu za drugim kominem umieszczone są działa przeciwlotnicze: w przypadku kadłuba A jest to działo 76 mm, na kadłubie B spotkać można 40-milimetrowy pom-pom.
Poziom IV: Wakeful
Rys historyczny
W grudniu 1916 roku Admiralicja zamówiła 23 kolejne okręty, konstrukcyjnie podobne do okrętów klasy V. Okręty nowej serii przeszły do historii jako niszczyciele klasy W. W przeciwieństwie do swoich protoplastów jednostki te posiadały potrójne wyrzutnie torped, zaprojektowane i wyprodukowane w roku 1917. Kolejnym wzmocnieniem było wyposażenie 54 niszczycieli klasy Repeat W zamówionych w styczniu 1918 w działa główne 4,7″/45 BL Mk I, które pomyślnie przeszły próby na liderach klasy Scott. Z powodu zakończenia I wojny światowej budowa 38 niszczycieli drugiej serii (wszystkie były we wczesnym stadium budowy lub budowa jeszcze się nie rozpoczęła) została anulowana, a do służby weszło tylko 16 jednostek. Wraz z 21 niszczycielami z pierwszej serii (dwa zamówienia w stoczni Yarrows anulowano na rzecz budowy niszczycieli klasy S) daje to 37 okrętów, które weszły do służby. Większość z nich przetrwała do II wojny światowej, w której, będąc już jednostkami dość przestarzałymi, musiały odgrywać niewdzięczną rolę eskortowania konwojów arktycznych i polowania na nieprzyjacielskie okręty podwodne.
Budowa HMS Wakeful rozpoczęła się 17 stycznia, na wody wypłynął 6 października, a służbę rozpoczął 16 grudnia – wszystko w roku 1917. Od chwili wejścia do służby okręt był częścią Grand Fleet. W listopadzie 1918 roku brał udział w eskortowaniu niemieckiej High Seas Fleet na Scapa Flow. W grudniu tego samego roku HMS Wakeful wraz z pięcioma okrętami siostrzanymi dołączył do eskadry kontradmirała Alexander-Sinclaira, działającej na Morzu Bałtyckim i wspierającej aliancką interwencję w sowieckiej Rosji. 26 i 27 grudnia okręt brał udział w przechwyceniu sowieckich niszczycieli Spartak i Avtroil. Po kampanii bałtyckiej HMS Wakeful przeszedł do rezerwy, w której pozostał do 1939 roku, dopóki w sierpniu nie przydzielono go do 17. Flotylli Niszczycieli. HMS Wakeful został zniszczony 28 maja 1940 roku w trakcie ewakuacji żołnierzy z Dunkierki, gdy trafiły go dwie torpedy wystrzelone przez niemiecki schnellbot S-30.
Opis modelu okrętu
W grze spotkać możemy okręt w jego postaci z 1917 roku. Kadłub A uzbrojony jest w cztery działa czterocalowe (kal. 102 mm) QF Mk V, które na kadłubie B zastąpione są przez działa 4,7″ (kal. 120 mm) BL Mk I. Konstrukcyjnie przypomina poprzednią klasę, ale platformy artyleryjskie są nieco większe. Artyleria przeciwlotnicza znajduje się na wzniesieniu za drugim kominem i składa się z dwóch dział 40 mm pom-pom na kadłubie A i dwóch poczwórnych karabinów maszynowych 12,7 mm na kadłubie B. Potrójne wyrzutnie torped umieszczone są pomiędzy drugim kominem a głównym masztem.
Poziom V: Acasta
Rys historyczny
Wszystkie klasy niszczycieli zbudowane w Wielkiej Brytanii w trakcie I wojny światowej były technologicznymi spadkobiercami ery przedwojennej. Niezbędna była wymiana doświadczeń w budowaniu niszczycieli i wykorzystaniu ich w walce, by na tej podstawie zbudować nowe okręty. W 1924 roku dwie największe i najbardziej doświadczone stocznie – John I. Thornycraft & Company oraz Yarrows – otrzymały rozkazy budowy eksperymentalnych okrętów. Wytyczne taktyczne i techniczne Admiralicji były następujące: nowe niszczyciele miały być szybsze od „zmodyfikowanych okrętów klasy W” o dwa lub trzy węzły, mieć lepszą dzielność morską dzięki wyższym burtom i bardziej przestronne przedziały, zachowując przy tym uzbrojenie pierwowzoru. Oba okręty – Ambuscae (Yarrows) oraz Amazon (John I. Thornycroft) – przetestowano w 1927 roku i uznano za udane. Jednak to projekt stoczni John I. Thornycraft wybrano do produkcji seryjnej ze względu na jego niższy koszt, większą wyporność i niezawodną maszynownię. HMS Amazon stał się podstawą do opracowania klasy A, która stała się pierwszą międzywojenną „literową” serią brytyjskich niszczycieli. Powstałe okręty różniły się od prototypu poczwórną wyrzutnią torped i nowocześniejszymi działami 4,7″/45 (kal. 120 mm) QF Mk IX. 8 jednostek powstawało od roku 1928 i weszło do służby w latach 1930-1931, 4 z nich zatonęły w trakcie II wojny światowej. Dwa okręty oparte na tym samym projekcie zbudowano dla marynarki kanadyjskiej.
HMS Acasta powstała w stoczni John Brown & Company w Clydebank. Niszczyciel wszedł do służby w roku 1930. Do 1937 roku służył w 3. Flotylli Niszczycieli na Morzu Śródziemnym, po czym wrócił do metropolii. Po wybuchu II wojny światowej HMS Acasta brał udział w operacjach eskortowych na południowy zachód od Kanału Angielskiego. Wraz z rozpoczęciem operacji w Norwegii niszczyciel ten dołączył do sił brytyjskich działających na północy. HMS Acasta zatonął po bohaterskiej walce 8 czerwca 1940 roku, broniąc lotniskowca Glorious przed atakiem niemieckich pancerników Scharnhorst i Gneisenau.
Opis modelu okrętu
Model HMS Acasta przedstawia okręt w postaci z roku 1935. Konstrukcyjnie podobny jest do poprzedniej klasy, choć przewyższa ją wymiarami, zwłaszcza jeśli chodzi o nadbudówkę. Baterię główną stanowią cztery działa 4,7″/45 (120 mm) QF Mk IX zainstalowane na obu końcach okrętu w układzie liniowo-wzniesionym. Do uzbrojenia przeciwlotniczego kadłuba A zaliczyć można dwa 40-milimetrowe pom-pomy ustawione na platformach pomiędzy dwoma kominami. W przypadku kadłuba B pom-pomy przesunięte są na skrzydła mostka, a ich miejsce pomiędzy kominami zajmują dwa poczwórne karabiny maszynowe Vickersa kal. 12,7 mm. Poczwórna wyrzutnia torped zlokalizowana jest pomiędzy drugim kominem a głównym masztem.
Poziom VI: Icarus
Rys historyczny
Po serii niszczycieli klasy A w latach 1929-1937 zbudowano osiem kolejnych serii „standardowych” niszczycieli – B (8 okrętów), C (4 okręty), D, E, F, G, H oraz I (po 8 okrętów). Powstało również 9 liderów (po jednym dla każdej serii). Wszystkie te okręty nie różniły się od siebie znacząco: głównie pod względem wyposażenia do zwalczania okrętów podwodnych, neutralizowania min i łączenia wersji. Liderzy flotylli niszczycieli (z wyjątkiem klas B, C i D) otrzymali po dodatkowym dziale głównej baterii, mieli również większe przedziały dla zakwaterowania dowódców flotylli i ich podwładnych. Najnowocześniejsze ze „standardowych” niszczycieli, czyli klasy I, zostały zbudowane w programie z roku 1935. Ich budowa rozpoczęła się w pierwszych miesiącach 1936 roku, a wcielenie do służby nastąpiło w latach 1937–1938. Największą różnicą w porównaniu z poprzednimi okrętami były pięciorurowe wyrzutnie torped i nowe, większe mostki. Wszystkie te okręty brały aktywny udział w II wojnie światowej, 3 z nich zatopione zostały w wyniku działań zbrojnych, jeden przez sabotażystów z niemieckiego okrętu podwodnego i jeden po zderzeniu z krążownikiem Glasgow. W ramach projektu I zbudowano również cztery okręty dla Turcji, ale dwa z nich wykupił rząd brytyjski jeszcze w trakcie budowy. Jeden z tych okrętów zatonął, a drugi został oddany Turcji po wojnie.
HMS Icarus zbudowany został w stoczni John Brown w Clydebank w latach 1936–1937. W roku 1940 niszczyciel brał udział w ewakuacji Dunkierki, kampanii norweskiej i „polowaniu na Bismarcka”. Okręt towarzyszył konwojom na Maltę (również w trakcie słynnej operacji Pedestal) oraz do Związku Sowieckiego i zatopił w tym okresie cztery niemieckie okręty podwodne. W 1946 r. Icarus został sprzedany i zezłomowany w szkockim mieście Troon.
Opis modelu okrętu
W grze zobaczyć można HMS Icarus w kształcie z roku 1938. Różni się od poprzednich klas jedynie zmodyfikowaną nadbudówką i nieco innymi proporcjami kadłuba. Główne uzbrojenie pozostaje bez zmian – cztery działa 4,7″/45 (kal. 120 mm) QF Mk IX. Uzbrojenie przeciwlotnicze kadłuba A stanowią dwa poczwórne karabiny maszynowe kal. 12,7 mm na platformie pomiędzy kominami i dwa działka 20 mm Oerlikon na skrzydłach mostka. Na kadłubie B Vickersy zastąpione są przez Oerlikony. Wyrzutnie torped umieszczone są pomiędzy drugim kominem a głównym masztem – poczwórne dla kadłuba A i pięcio lufowe dla kadłuba B.
Poziom VII: Jervis
Rys historyczny
W połowie lat 30. Brytyjczycy zdali sobie sprawę, że ich niszczyciele, nawet te najnowsze, miały znacznie gorsze właściwości bojowe od podobnych okrętów budowanych w innych krajach. Standardowe, „literowe” niszczyciele były wolniejsze i słabiej uzbrojone od japońskich niszczycieli „specjalnej klasy” Fubuki, francuskich kontrtorpedowców klasy Guépard oraz włoskich „esploratore” klasy Navigatori. W odpowiedzi na tę sytuację zbudowano niszczyciele klasy Tribal, które jednak okazały się zbyt drogie (ich koszt przekraczał budowę okrętów klasy I o 150%) i posiadały zbyt słabe uzbrojenie torpedowe. W 1936 roku Admiralicja zaprojektowała więc nowy niszczyciel. W sumie opracowano dziewięć wariantów, różniących się pomiędzy sobą konfiguracjami uzbrojenia i układu napędowego. Za najlepszy układ przyjęto dwa podwójne działa kal. 120 mm na dziobie i jedno na rufie, dwa przedziały maszynowni i jeden komin. Po raz pierwszy nowy niszczyciel otrzymał wzdłużne wzmocnienie kadłuba, co uczyniło go sztywniejszym. W 1936 roku rozpoczęto budowę pierwszej serii, złożonej z ośmiu okrętów (klasa J), a w programach na rok 1937 i 1939 zbudowano dwie kolejne serie (K i N). Po raz pierwszy niszczyciel mógł zostać użyty jako lider flotylli (ponieważ w każdej z serii jeden okręt posiadał wyposażenie niezbędne do zakwaterowania sztabu dowódcy). Niszczyciele te wcielane były do służby od roku 1939 do 1942. Dwa z nich zostały przekazane (będąc jeszcze w stoczni) załogom holenderskim, a jeden Polakom. W trakcie wojny 13 okrętów tej klasy uległo zniszczeniu.
HMS Jervis budowany był od sierpnia 1937 roku w stoczni Hawthorn Leslie. W maju 1939 roku okręt rozpoczął swoją służbę w 7. Fotylli Niszczycieli, w której szeregach zastała go wojna. W roku 1940 niszczyciel został wysłany na Morze Śródziemne jako część stacjonującej na Malcie 14. Flotylli. Od 27 do 29 marca 1941 roku HMS Jervis brał udział w bitwie koło przylądka Matapan, w trakcie której zatopił włoski krążownik Zara (już wcześniej poważnie uszkodzony i opuszczony przez załogę). Jako lider flotylli, niszczyciel brał udział w bitwach o Kretę i dwóch bitwach w zatoce Sirte. 19 grudnia 1941 roku HMS Jervis został poważnie uszkodzony przez sabotażystów z włoskiego okrętu podwodnego w porcie w Aleksandrii. W 1943 roku niszczyciel wziął udział w operacjach wsparcia piechoty na Półwyspie Apenińskim i w Jugosławii, a w 1944 roku w słynnym lądowaniu aliantów w Normandii. Po wojnie HMS Jervis został odesłany do rezerwy, a następnie zezłomowany.
Opis modelu okrętu
Model HMS Jervis w grze odzwierciedla stan okrętu na rok 1940. Niszczyciel ten jest wyraźnie większy od swoich poprzedników, posiada tylko jeden duży komin, jeden maszt i powiększoną nadbudówkę rufową. Baterię główną stanowią trzy podwójne wieże CP Mk XIX z działami 4,7″/45 (120 mm) Mk XII. Na platformie za kominem zamontowane jest poczwórne działo pom-pom kal. 40 mm, dwa pojedyncze pom-pomy zainstalowano na platformach szperaczy pomiędzy kominem, a tylną nadbudówką. Dwie pięciorurowe wyrzutnie torped zamontowane są po obu stronach platformy szperacza, po jego przekątnej. Na dziobowych i rufowych nadbudówkach znalazły się karabiny Vickersa kal. 12,7 mm. Na kadłubie B pojedyncze pom-pomy i Vickersy na rufie zastąpione są przez pojedyncze Oerlikony, a Vickersy na dziobie – przez podwójne Oerlikony.
Poziom VIII: Lightning
Rys historyczny
Niszczyciele klas J, K i N okazały się całkiem udanymi, postanowiono więc rozwijać te projekty dalej, tym bardziej że brytyjscy inżynierowie nie byli już ograniczeni traktatami międzynarodowymi. W nowym zamówieniu uwzględniono w pełni zabudowane stanowiska artylerii, a w porównaniu do poprzednika, nowy okręt był niemal 200 ton cięższy. Nowa bateria (50-kalibrowe działa 4,7″ (kal. 120 mm) Mk XI o 50-stopniowym kącie podnoszenia) były znacznie cięższe, niż przypuszczano. Żeby zrekompensować przyrost masy, Brytyjczycy musieli wyposażyć nowe okręty w czterorurowe wyrzutnie torped. Dwie serie tej klasy (L i M) zbudowano odpowiednio w latach 1938–1941 oraz 1939–1942. Podobnie, jak w przypadku klas J, K i N „zwykłe” niszczyciele wyposażone były jak liderzy flotylli. Z powodu pewnych trudności w produkcji nowych dział, cztery pierwsze okręty – Gurkha, Lance, Lively i Legion – rozpoczęły służbę uzbrojone w cztery podwójne stanowiska dział Mk XVI kal. 102 mm. W trakcie wojny zatonęło 9 okrętów klasy, w tym jeden przekazany polskiej załodze.
Budowa HMS Lightning rozpoczęła się w listopadzie 1938 roku w stoczni Hawthorne Leslie w Newcastle-upon-Tyne, a w maju 1941 roku okręt rozpoczął służbę, stając się częścią nowopowstałej 19. Flotylli Niszczycieli Home Fleet. Cały rok 1941 rok upłynął pod znakiem czynnego udziału w kampaniach i eskortowania konwojów do Gibraltaru. W listopadzie tego samego roku HMS Lightning stawił się w pobliżu Skały Gibraltarskiej, dołączając do słynnej Force H, do której należały HMS Ark Royal, HMS Valiant i inne słynne okręty. W maju 1942 roku niszczyciel brał udział w operacji koło Madagaskaru, po której pewien czas działał wraz z Force A (pancernik Warspite i dwa nowoczesne lotniskowce) na Oceanie Indyjskim. Następnie, będąc częścią Force Z, osłaniał alianckie lądowanie w północnej Afryce. HMS Lightning został zatopiony 12 marca 1943 roku – niszczyciel otrzymał dwa trafienia torpedami wystrzelonymi przez niemieckie schnellboty S-55 i S-158 w trakcie operacji przechwycenia niemieckiego konwoju.
Opis modelu okrętu
Model HMS Lightning ukazuje okręt w wersji z 1942 roku. Jest on nieco większy niż poprzednicy, zmianie uległa również przednia nadbudówka. Baterię główną stanowią podwójne wieże CP Mk XX z działami 4,7″/50 (kal. 120 mm) Mk XI. Na okręcie znaleźć można również poczwórne wyrzutnie torped. Na platformie za kominem umieszczone zostały poczwórne działka kal. 40 mm pom-pom, a na skrzydłach mostka – dwa poczwórne karabiny Vickersa kal. 12,7 mm. Na platformie szperacza i tylnej nadbudówce zainstalowano po dwa Oerlikony. Na kadłubie B na skrzydłach mostka i platformie szperacza zainstalowane są podwójne działa Oerlikon Mk V, dwa kolejne takie stanowiska znajdują się na tylnej nadbudówce i jeszcze jedno na głównej wieży na rufie. Dwa pojedyncze działka Oerlikon umieszczone są na tylnej nadbudówce z wieżami zwróconymi w kierunku dziobu i dwa w kolejne na ćwierćpokładzie.
Poziom IX: Jutland
Rys historyczny
Projekt niszczycieli klasy Battle był wynikiem dogłębnej analizy użycia brytyjskich niszczycieli w pierwszych latach II wojny światowej. Z tych doświadczeń wynikało, że priorytetem dla tych okrętów powinno być uzbrojenie służące do zwalczania okrętów podwodnych i przeciwlotnicze. W 1941 roku pracowano nad nowym projektem niszczyciela, uzbrojonym w uniwersalne działa baterii głównej. Początkowo planowano montaż dział uniwersalnych kal. 5,25″ (133 mm), takie same jak na pancernikach klasy King George V, ale były zbyt ciężkie i powolne, więc zamiast nich wybrano działa kal. 4,5” (113 mm). Podwójne wieże z takimi działami pomyślnie przetestowano na niszczycielu Savage. Rozmieszczenie stanowisk artyleryjskich na okrętach nowej klasy było nietypowe: oba stanowiska baterii głównej zlokalizowane były na dziobie, natomiast uzbrojenie przeciwlotnicze małego kalibru umieszczono na rufie. W latach 1942–1943 zaczęto budowę szesnastu okrętów klasy Battle (2 dywizjony), a ich służba rozpoczęła się w latach 1944–1946. Druga seria, złożona z szesnastu okrętów, otrzymała ulepszony system kontroli ognia i ulepszone uzbrojenie – działka Oerlikon zastąpiły jednolufowe stanowiska z działkami Boforsa; dodano również pojedyncze działo kal. 113 mm. Tylko osiem okrętów zbudowanych między 1943 a 1945 rokiem faktycznie weszło do służby. Trzecia grupa, w skład której wchodziło 8 kolejnych jednostek, nigdy nie została ukończona. Okręty klasy Battle były częścią floty aż do końca lat 70.
HMS Jutland (początkowo nazwany Malplaquet) zbudowany był w latach 1945–1947. Okręt najpierw służył w 4. Flotylli Niszczycieli, później w 4. i 7. Eskadrze Niszczycieli. W 1953 roku HMS Jutland wziął udział w paradzie marynarki z okazji koronacji Królowej Elżbiety II. W 1961 roku okręt został odesłany do rezerwy, a w 1965 roku poszedł na żyletki.
Opis modelu okrętu
Model okrętu w grze przedstawia jego wersję z 1947 roku. Jego bateria główna składa się z dwóch podwójnych i jednego pojedynczego stanowiska dział 4,5”/45 (113 mm) QF Mk III (odpowiednio RP Mk IV* and RP50 Mk V*). Podwójne działa umieszczone są na dziobie, natomiast pojedyncze na platformie za kominem. Dwie pięciorurowe wyrzutnie torped znajdują się w tym samym miejscu, co w poprzednich okrętach – pomiędzy kominem, platformą dział przeciwlotniczych i tylną nadbudówką, w linii środkowej okrętu. Uzbrojenie przeciwlotnicze na kadłubie A składa się z dwóch podwójnych stanowisk STAAG z 40-milimetrowymi działami Boforsa na tylnej nadbudówce, podwójnymi działami Boforsa na platformie i dwoma pojedynczymi działami Bofors Mk V na skrzydłach mostka. Kadłub B to modyfikacja, jaką planowano wdrożyć przy budowie dwóch ostatnich okrętów trzeciej serii, w ramach której trzecia wieża baterii głównej umieszczona jest na tylnej nadbudówce. Jedno stanowisko STAAG jest w tej wersji usunięte, a drugie przesunięte jest na platformę za kominem. Trzeci pojedynczy Bofors znalazł się pomiędzy mostkiem, a drugą wieżą.
Tier X: Daring
Rys historyczny
Ostatni, największy i najbardziej zaawansowany niszczyciel brytyjskiej marynarki uzbrojony w torpedy. Klasa Daring jest rozwinięciem klasy Battle. Niszczyciele te otrzymały trzy dopracowane podwójne wieże z działami uniwersalnymi kal. 113 mm oraz trzy podwójne działa przeciwlotnicze Boforsa kal. 40 mm – dwa stanowiska STAAG i jedno automatyczne Mk V. W 1945 roku zamówiono szesnaście okrętów tej klasy (dwa z nich zastąpiły zamówienia na okręty klasy Battle), ale w latach 1945–1949 rozpoczęła się budowa jedynie ośmiu jednostek, które później oddawano do użytku w latach 1949–1952. Cztery inne okręty tej klasy zbudowano dla Australii (ukończono trzy). Dwa niszczyciele klasy Daring sprzedano Peru w roku 1969, reszta służyła w marynarkach brytyjskiej i australijskiej do lat 70.
Budowa HMS Daring rozpoczęła się we wrześniu 1945 roku w stoczni Swan Hunter, a do służby oddano go w marcu 1952 i z miejsca wcielono do Home Fleet. Od 1952 do 1960 roku niszczyciel brał udział w kampaniach i ćwiczeniach wojskowych, a także w misji ratunkowej mieszkańców miasta Kefalinia, które w 1953 roku nawiedziło trzęsienie ziemi. Od 1960 do 1963 roku okręt znajdował się w rezerwie, a od 1963 do 1966 przechodził modernizację. W 1966 powrócił do służby, by w latach 1967–1968 odbyć długą podróż do Australii, po drodze mijając Singapur i Hong Kong. W grudniu 1968 roku Daring ponownie wrócił do rezerwy, a w 1971 został zezłomowany.
Opis modelu okrętu
Model okrętu HMS Daring to wersja okrętu z 1952 roku. Liczba kominów wzrosła do dwóch z powodu przejścia na eszelonowy system aranżacji maszynowni. Pierwszy tunel był częścią formasztu. Baterię główną stanowiły trzy podwójne stanowiska RP41 Mk VII z działami 4,5”/45 (113 mm) QF Mk V – dwa na dziobie i jedno na rufie. Jedna pięciorurowa wyrzutnia torped znalazła się pomiędzy kominami, druga za tylnym kominem. Uzbrojenie przeciwlotnicze stanowią dwa podwójne stanowiska STAAG z 40-milimetrowymi działami Boforsa po obu stronach przedniego komina oraz podwójne stanowisko Mk V na platformie za tylnym kominem.
Źródło: Portal WoWs
