Fabuła kampanii – czyli co wiemy o nowym wydarzeniu w AW

Samochód zbliżał się do ogromnego podjazdu, który prowadził do ogromnej angielskiej rezydencji wiejskiej. Jak na zawołanie zjawił się znowu strach. Wiedział, że mało komu przydarza się taka okazja. Odkąd trzy dni temu otrzymał niespodziewane zaproszenie, myślał bez przerwy, co powiedzieć. Myślał o tym, wysiadając z samochodu i czując zimny, wieczorny powiew wiatru.

Zapachniało morzem – poczuł wyraźny, słony zapach, tak różny od toksycznego smrodu śmieci, unoszącego się w Londynie. Zatrzymał się w zadumie na kilka sekund, aż usłyszał dyskretne kaszlnięcie czekającego w pobliżu strażnika.

Rezydencja była otoczona przez dziesiątki mężczyzn. Niektórzy patrolowali rozległe ogrody, zaś kilku, ciężko uzbrojonych pilnowało wejścia, wypatrując ewentualnych intruzów. Nic by nie przeszło obok bez zgody ich dowódcy. Strom otulił się mocniej w czarny mundur, robiąc kilka kroków, jakie dzieliło samochód od dworu.

W budynku, jak się spodziewał, duża liczba myśliwskich trofeów zdobiła ściany, a w ogromnym holu przy wejściu niezliczone ciężkie wojskowe buty zostawiły ślady. Kiedy szedł śladem strażnika do – jak sądził – sali konferencyjnej, myślał, że większość tych trofeów musiała być bardzo stara. Od dawna nie było już jeleni w brytyjskich lasach.

Kiedy wraz z milczącym towarzyszem zaczęli się zbliżać do masywnego budynku, usłyszał jakby echo muzyki. Szli przez długie korytarze i wielkie pomieszczenia z antycznymi meblami, muzyka grała coraz głośniej, i wreszcie dotarli do ogromnej biblioteki. Po środku pomieszczenia królował nowocześnie wyglądający gramofon, który wydawał z siebie dźwięk zimnej elektrycznej solówki. Tuż obok, na sofie, siedział stary mężczyzna z zamkniętymi oczami.

Strażnik zasalutował i wyszedł, o czym powiadomiło skrzypnięcie zamykających się za nim drzwi. Strom nie wiedział, co robić, więc stał, od czasu do czasu spoglądając na siedzącego mężczyznę, który w końcu skinięciem głowy dał do zrozumienia, że ma usiąść na krześle obok. Storm zajął miejsce.

Andrew Clayburn był dobrze zbudowanym mężczyzną po sześćdziesiątce. Strom szukał właściwych słów, aby go opisać, ale wszystko, co mu przychodziło do głowy, był przymiotnik „skromny”. Jedyne, co wpadało w oko, była blizna pod prawym okiem Clayburna. Poza tym nic nie wskazywało na to, że siedział naprzeciw jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi na całej planecie. Niewiele było wiadomo na temat Clayburna, oprócz tego, że był właścicielem i szefem Clayburn Industries, w którym pracował Strom. Istniały jakieś oficjalne fotografie, ale prawdziwy Clayburn nie był do nich podobny.

Clayburn był legendą. Na zgliszczach dawnych światowych firm zbudował pracą własnych rąk wielkie imperium przemysłowe. Pod pieczą jego prywatnych sił zbrojnych żyły miliony.

Prywatne siły zbrojne. Ciągle jeszcze używano tego określenia, choć w międzyczasie prywatne armie wielu krajów skarłowaciały i w związku z tym brzmiało ono jak z lamusa.

„Pink Floyd”, rzekł Clayburn.

Strom zdawał się być zaskoczony. „Sir?”

Clayburn wskazał na gramofon. Strom zmarszczył brwi.

„Przykro mi, sir. Nigdy tego nie słyszałem.”

Clayburn zaśmiał się cicho i wyłączył urządzenia.

„Tak też przypuszczałem. Cały album jest o szaleństwie, marności życia i egzystencjalnym niepokoju. Nie jest to rodzaj muzyki, jaki się gra w radiu korporacyjnym. Ale świat oszalał, więc wszystko się w sumie zgadza.”

Clayburn machnął ręką w kierunku okna.

„Nie uważasz?”

Strom czuł na sobie przenikliwy spojrzenie niebieskich oczu Clayburna i uświadomił sobie, że to była próba. Szukał dyplomatycznej odpowiedzi, jako że uważał, że żołnierze mieli słuchać, a nie zadawać pytania. Czuł jednak, że rozmówca czeka na odpowiedź, wykraczającą poza żołnierskie

„Tak, sir.”

Przez chwilę zbierał myśli.

„Być może gdzieś. Świat kontrolowany przez Clayburn Industries jest w porządku. „

Usłyszał stłumiony śmiech. Teraz Clayburn zdawał się szukać przez chwilę właściwej odpowiedzi.

„Co ty na to, jeśli powiem, że jeśli przed dwudziestoma laty ktoś by powiedział, że ludzie dobrowolnie zrezygnują ze wszystkich swoich praw na rzecz bezpiecznej przyszłości w korporacji, każdy by cię wyśmiał?”

Strom zmarszczył brwi.

„Dostają wyżywienie, ubranie i ochronę od przedsiębiorstwa. Wszystko, co im potrzeba. To lepsze niż głodowanie na ulicy.”

„Ach, wtedy nikt nie głodował. Przynajmniej nie tutaj. Łatwo się mówi o prawach, jeśli twój kraj jest bezpieczny i nie burczy ci z głodu w brzuchu.”

Odpowiedział powoli Clayburn, nie spuszczając wzroku ze Stroma.

Strom był młodym mężczyzną po dwudziestce. Ledwo pamiętał zamieszki. Był wtedy dzieckiem i nie rozumiał, co się działo. Kiedy zaś dorósł, nauczyciel w korporacji nie zagłębiał się w takie tematy. Poza tym razem z rodzicami dostawali od korporacji wszystko, czego potrzebowali – jedzenie, ubranie i lekarstwa dla matki. Sgrom czuł się naprawdę wdzięczny.

Kiedy skończył 18 lat, natychmiast dołączył do dywizji wojskowej Clayburn Industries i dzięki sprytowi oraz lojalności szybko awansował. Tak też powinno być, pomyślał, całe życie w służbie dla firmy – taki los był przewidziany dla niego i jego bliskich.

„To na pewno lepsza alternatywa, sir. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak skończyło amerykańskie południe.”

„Faktycznie…” Głos Clayburna załamał się, a jego oczy wpatrywały się w coś, co tylko on widział. Kiedy odezwał się znowu, zmiana tematu i tembru głosu wskazywały na to, że przeszedł do prawdziwego powodu ich spotkania.

„Jesteś młody i inteligentny, więc zakładam, że wiesz, dlaczego tu jesteś.”

Strom migiem stanął na baczność. „Myślę, że ma to do czynienia z Interwencją i jej następstwami, sir.”

Clayburn skinął głową.

„Tak. Teraz potrzebujemy lojalnych ludzi bardziej, niż kiedykolwiek dotąd. Masz objąć dowództwo nad naszymi zreformowanymi siłami ekspedycyjnymi. Ale najpierw…”, przerwał, „musisz usłyszeć całą historię.”

Do pomieszczenia weszła służąca z tacą kanapek, czajnikiem z dwiema filiżankami. Postawiła wszystko na stole i wyszła. Siedzący na sofie Clayburn zaczął wyjaśniać.

„Wszystko zaczęło się od Blackwooda”.

W 2038 roku po gospodarczym upadku regionu koncern Clayburn Industries nabył duże części Chorwacji oraz Bośni i Hercegowiny. Kiedy na miejsce zaczęła napływać korporacyjna pomoc, nieznani sprawcy zaczęli grabić i niszczyć transporty oraz zabijać ich załogi. Ataki na konwoje były szybkie, brutalne i profesjonalne. Do czegoś takiego nie był zdolny żaden rodzimy partyzant.

Clayburn, wietrząc, że maczała w tym palce inna korporacja, wysłał na terytorium dużą liczbę żołnierzy, aby strzegli miasta. Wybór padł między innymi na niezawodną Task Force Seahawk oraz tymczasowo też korpus ekspedycyjny pod dowództwem podpułkownika Adriana Blackwooda.

Seahawks to jednostka o rozmiarze batalionu, na której wyposażeniu znajduje się około pięćdziesiąt czołgów podstawowych serii M1 Abrams, trzy tuziny opancerzonych wozów piechoty Bradley i wielka flota pojazdów wsparcia. Jej zadaniem jest ochrona interesów i majątku firmy przed wszelkimi zagrożeniami.

Teraz mamy wiosnę 2039 roku i jednostka znajduje się w strefie Sanskiego Mostu. Miejscowe grupy przestępcze zostały szybko zlikwidowane i ataki wroga, zdaje się, też ustały. Doświadczeni żołnierze Clayburn czują jednak wyraźnie, że to tylko cisza przed burzą.

Hałas turbiny Abramsa, któremu wtórowała stara rockowa muzyka, dudniąca z masywnych głośników na wieży, był nie do wytrzymania. Major Seagrove uśmiechnął się, kiedy jego towarzysz zakrzyczał:

„Ten generator nie jest od tego, aby zasilać twoje cholerne stereo!”

Załoga siedząca na wieży go nie słyszała, ale najwyraźniej zrozumiała przekaz, ponieważ refren „Highway to Hell” przycichł, kiedy Seagrove i jego towarzysz zwrócili się w kierunku namiotu dowodzenia. Seagrove pokiwał głową. Nowy dowódca da sobie radę.

Kiedy maszerowali przez zalany słabo zimnymi bałkańskimi promieniami wiosennego słońca obóz, Seagrove dostrzegł jakieś nietypowe ruchy. Zdaje się, że to złe albo dobre wieści, w zależności od tego, jak na to spojrzeć. Kilku wrogów to dla żołnierza tak samo fatalna sprawa jak nuda. Trzeba było jednak najpierw załatwić mniej przyjemną sprawę.

Czekało na niego kilka osób. Major Kathryn Grey opierała się rękami o aluminiowy stół na środku namiotu, twarz wykrzywiał jej grymas, natomiast oficer jednostki, odpowiedzialny za HR Kurtz, stojący przed dwoma strażnikami, przyjął obojętną postawę.

Seagrove zmarszczył brwi, kiedy Kurtz krótko zasalutował, i natychmiast zwrócił się do swego towarzysza.

„Dowódco Blackwood, jako oficer odpowiedzialny za zasoby ludzkie tej jednostki, nie mam wyboru i muszę wnieść skargę na major Grey.”

„Naprawdę?” Zapytał Blackwood i zajął miejsce przy stole naprzeciwko Kurtza i Grey. Seagrove pilnował wejścia i obserwował scenę ze skrzyżowanymi ramionami.

„Tak, sir”, powiedział Kurtz, prostując się. Był to niski i pulchny mężczyzna, który w swoim długim czarnym skórzanym płaszczu wyglądał jak parodia hitlerowca. Seagrove często zastanawiał się, z jaką intencją zaprojektowano te beznadziejne mundury. Oficerowie HR nigdy nie walczyli i rzadko brali udział w treningach, co odzwierciedlały ich usposobienia i często też postury.

Major Grey była skrajnym przeciwieństwem Kurtza – szczupła i wysoka, z przyciętymi na krótko brązowymi a i wyraźnymi rysami twarzy.

„Celem misji było wzięcie jeńców.”

Kurtz ostentacyjnie wziął do ręki raport misji, spoczywający na stole, i kartkował go, dopóki nie nie znalazł, czego szukał.

„Zgodnie z tym świadectwem, major Grey nakazała swojemu kierowcy, aby zatrzymał czołg opodal domu, w którym znajdowali się podejrzani. W tej samej chwili wieża obróciła się, aż lufa namierzyła okno celu i wystrzeliła, kiedy rozległ się wrzask” Tak właśnie…„

„Starczy. Czytałem raport.” Blackwood przerwał mu.

Kurtz nie dał się tak łatwo zwieść.

„Ależ, sir, incydent kosztował siedmiu zabitych i jednego ciężko rannego. Pragnę też podkreślić, że dowody wskazują na to, że użyto nielegalnej amunicji i manipulowano pojazdem. W normalnych warunkach pocisk by nie wystrzelił.”

„To byli rzeźnicy, Kurtz”, odwarknęła Grey. „To nie wy znaleźliście ciała dzieci, towarzyszko…”

Zmrużył oczy.

„Czy to też uzasadnia nadawanie oficerom zarządzającym zasobami ludzkimi pseudonimów pochodnych od chorób wenerycznych w raportach, składanych dowódcom?”

Mimo powagi sytuacji Seagrove z trudem stłumił uśmiech. Przezwiska oficerów HR należały do repertuaru żartów firmowych sił zbrojnych Clayburna, zwykle tolerowanych przez dowództwo ku poirytowaniu oficerów HR.

„Dobrze,” westchnął Blackwood i złożył ręce.

„Dostajemy stale rozkazy, aby za to, co zrobili po naszym przybyciu, nie oszczędzać miejscowych bandytów. Czy mam rację, Kurtz?”

Kurtz skinął głową.

„Dobrze. Major miała rozkaz znalezienia jeńca i to zrobiła. Nie potrzebuje on rąk i nóg, aby rozmawiać i ufam naszym lekarzom, że utrzymają ją przy życiu. Z tego co widzę, zastosowała się do rozkazów co do joty. Jeśli chodzi o jej sprawowanie w walce, major Grey jest wzorowym oficerem sił ekspedycyjnych Clayburn Industries. Wierzę jej osądowi i taktyce. Eksplozja pocisku była niewątpliwie usterką. Zrozumieliśmy się?”

Rozczarowanie Kurtza było namacalne.

„Doskonałe, sir”, odpowiedział krótko.

„Dobrze. Jesteście zwolnieni. Major Grey, wy zostajecie – musimy zaplanować transfer. Przyszły rozkazy.”

Seagrove zasalutował i wyszedł z namiotu, aby poczekać kilka metrów dalej. Po kilku sekundach dołączył do niego Kurtz i westchnął.

„Dlaczego zawsze muszę grać złego gliniarza?”

Seagrove uśmiechnął się.

„Jesteś w tym najlepszy, Jonas. Wartownicy puszczą farbę i wieczorem wszyscy w jednostce będą wiedzieć, jak nowy dowódca wstawił się za podwładnego i utarł nosa znienawidzonemu HR.”

Kurtz znowu westchnął.

„Następnym razem proszę o lepszą ksywę, ok?”

Seagrove zaśmiał się.

„A teraz porozmawiajmy o whisky, którą uratowała ostatnio major Grey…”

Przed Traktatem w Bordeaux Lodestar GmbH zaliczała się do największych logistycznych firm na świecie. Założył ją w Kolonii zawdzięczający własny sukces biznesowy samemu sobie Reiner Schepke, stający na czele przedsiębiorstwa aż do przedwczesnej śmierci. Wtenczas kontrolę nad firmą przejęła jego jedyna córka, Erika Schepke. Erika była przebiegłą kobietą biznesu, który wietrzyła nowe możliwości w pogarszającej się coraz bardziej sytuacji polityczno-gospodarczej na świecie.

Dział bezpieczeństwa Lodstar, odpowiedzialny za ochronę ładunku, skutecznie przekształcono w prywatną armię, której większość personelu i sprzętu pochodziło z wiecznie niedofinansowanej i praktycznie już nieistniejącej Bundeswehry. Bezwzględność oraz logo w postaci niedźwiedzia przydały nazwę siłom zbrojnym Lodestaru, zwanymi „Maulerami”.

Firma prosperowała, ale Erika Schepke nie była urodzonym dowódcą wojskowym, co pokazała jej pierwsza i dotychczas jedyna operacja w Austrii i Bawarii. Liczne, ale znajdujące się pod słabym dowództwem siły zbrojne przedsiębiorstwa zostały pokonane przez grupy doświadczonych najemników, które najpierw sprzątnęły im cenny sprzęt sprzed nosa, a następnie dały nogę.

Erika wyciągnęła z tej porażki wnioski, i na swoje miejsce dowodzącej siłami zbrojnymi przedsiębiorstwa wyznaczyła nowego dowódcę. Bym nim niedźwiedziowaty weteran Dieter Pannwitz, który niezwłocznie przystąpił do reorganizacji Maulerów. I tak zlikwidowano doszczętnie dawny dział bezpieczeństwa na rzecz klarownej struktury wojskowej. W serii drobnych potyczek wzdłuż byłej granicy czesko-niemieckiej zrestrukturyzowane siły zbrojne firmy stopniowo odzyskiwały wiarę w siebie.

Okazja wykazania się pojawiła się w chwili kryzysu na Bałkanach w 2038 roku i przejęcia tamże władzy przez wpływowe przedsiębiorstwo Clayburn Industries. Lodestar nie była wprawdzie bezpośrednio zainteresowana tym regionem, ale osłabienie Clayburn Industries było wielką szansą przed planowaną ekspansją w Zagłębiu Ruhry, gdzie Clayburn uchodziła za głównego rywala.

Dowództwo wojskowe Lodestar zdawało sobie sprawę, że zasoby Clayburna przyćmiewały ich własne. Bezpośrednia konfrontacja militarna osłabiłaby siły ekspedycyjne Clayburni jednocześnie byłaby fatalna w skutkach dla interesów Lodestar. Opracowana w Lodestar strategia przewidywała dlatego też wysłanie elitarnych jednostek w tajemnej misji na Bałkany celem nawiązania kontaktów i szerzenia wiedzy wojskowej wśród tamtejszych licznych band paramilitarnych, milicji i ugrupowań terrorystycznych. Zamierzano doprowadzić do likwidacji miejscowych jednostek wojskowych. Pod dowództwem Lodestar jednostki te miały siać spustoszenie w miejscowych jednostkach Clayburn i może nawet wyprzeć je z regionu, przeobrażając go w Dzikie Ziemie.

Taką wizję przyszłości rozwinęli przed miejscowymi doradcy Lodestar. Erika Schepke wiedziała, że „staruszek” Clayburn na pewno nie wycofa się dobrowolnie. Nie było to w jego stylu. Raczej wyśle na Bałkany elitarną jednostką „Szkarłatnych Rozbójników” i zastosuje ekstremalne środki przeciw cywilom, aby uśmierzyć rebelię. Sławetna brutalność Rozbójników zdestabilizowałaby region na dobre. Aby dopiąć swego, postanowił wysłać najlepszych z najlepszych czyli 11 bojową grupę Lodestar, znaną pod nazwą „Deathwalkerzy”.

W przeciwieństwie do regularnych jednostek Maulerów Deathwalkerzy są uzbrojeni tylko w lekką broń niemieckiego pochodzenia. Siły piechoty zwykle są uzupełniane najmowanymi rekrutami z lokalnych pancernych jednostek. Preferują one taktykę zaskoczenia, zaś w sytuacjach podbramkowych wolą nająć miejscowych, dowodzonych przez wojskowych doradców Lodestar. W rezultacie Lodestar dysponuje znaczną liczbą radzieckich czołgów, znajdujących się w regionie, oraz przystosowanymi do szybkiego reagowania kilkoma czołgami Leopard 2, czekającymi na uboczu głównej areny wydarzeń.

Mamy wiosnę 2039 roku i Deadwalkerzy operują na Bałkanach. Po długich miesiącach przygotowań wybiła wreszcie godzina większych operacji. 

Noc była bezchmurna, mroźna i cicha. Gwiazdy błyszczały jak diamenty na bezgwiezdnym niebie. W dali świeciły oknami górskie wioski, położone setki metrów niżej.

Ziemia była zmrożona na kamień. Nieśmiałe słońce przedwiośnia jeszcze jej nie zbudziło. Wiedział jednak, że zimowy sprzęt rozpoznania nie da mu zmarznąć tej okrutnej zimy. Na dole sytuacja przedstawiała się inaczej. Zatrząsł się na myśl o polarnym szkoleniu, trzymającym wtedy mrozie i odmrożeniach, jakie przytrafiły się mniej ostrożnym od niego. W porównaniu z lodowatymi lasami Finlandii to było małe piwo.

Radiostacja kliknęła jeden raz a on włączył zestaw słuchawkowy, przypominając, że czas na kolejną rutynową kontrolę.

„Mauler 1, tu Posterunek 1. Na górze wszystko w porządku. Brak ruchu.”

„Przyjąłem, Posterunek 1”, – zadudnił w odpowiedzi głęboki głos z niemieckim akcentem.

Przełączył radiostację na inny kanał.

„Posterunek 2, tu Posterunek 1. Coś do zgłoszenia? Zmieniłeś pozycję?”

Mężczyzna z drugiej strony odpowiedział po kilku sekundach.

„Potwierdzam. Zaszyliśmy się w stodole na końcu wioski. Brak kontaktu. Czterech mężczyzn w pogotowiu. Psów nie ma.”

Omal nie wybuchł śmiechem na tę ostatnią uwagę, choć doskonale wiedział, że sytuacja nie była do śmiechu. W ciągu ostatnich dwóch tygodni negocjatorzy Lodestaru robili wszystko, by pozyskać wsparcie miejscowych wieśniaków. Wysiłki udaremniały zabobony: tutejszy ksiądz oskarżał ich, że są wilkołakami albo jakimś innym mistycznym wcieleniem zła.

Podczas gdy negocjatorzy starali się uspokoić starego księdza, oddział z jednostki rozpoznania K-9 pozwolił sobie na żart i zafarbował jednego ze swoich wojennych psów na czarno, ubrał go w komplet świecących na czerwono soczewek noktowizora i następnie wyprowadził tak przebranego psa na spacer przez ciemną wieś. Stało się, co się musiało stać. Psa-wilkołaka o mało nie zastrzelono, a zaskoczonych negocjatorów popędził z wioski rozwścieczony tłum.

Po tym incydencie rozkazano wszystkim jednostkom Deathwalkerów omijać wieś z daleka i wkroczyć do niej dopiero pod osłoną nocy, aby urządzić zasadzkę.

Radiostacja ponownie zatrzeszczała.

„Posterunek 1, tu Posterunek 2. Są jakieś ruchy na drugim końcu wsi. Chyba wozy wsparcia.”

Posterunek 1 uśmiechnął się pod maską-czaszką i podniósł karabin.

„Pora na przedstawienie.”

Bałkany można opisać na wiele sposobów. Ludzie tego regionu zawsze słynęli z wielkiej dumy i w głębi swych serc zachowali niezależność. Nic dziwnego, że upadek regionu w 2038 roku, a następnie przejęcie władzy przez wiecznie chciwe korporacje doprowadziły do masowego, choć podzielonego ruchu oporu.

Ignorując lekcje przeszłości kilka dużych korporacji próbowało narzucić ludziom swą wolę, napotykając na przemoc, która wkrótce eskalowała w śmiertelnej spirali. Początkowe protesty przeciwko przejęciu władzy państwowej przez Clayburn Industries szybko przekształciły się w zamieszki i w efekcie końcowym w duży konflikt zbrojny, podsycany przez rywalizujące korporacje.

Największą frakcję tworzyli Hajducy. Nazwę przejęli od legendarnych przestępców i bojowników o wolność rodem z Półwyspu Bałkańskiego, a występowali przeciwko wszelakiej kontroli, sprawowanej przez korporację. Przyświecała im dewiza, że lepiej być biednym i wolnym niż odkarmionym niewolnikiem. W przeciwieństwie do niektórych mniej znanych frakcji, które sprzymierzyły się z rywalami Clayburna, Hajdukowie z nikim nie współpracowali i traktowali każdego, kto współpracował z korporacjami, jako wroga. Także ruchy oporu.

To nieugięte stanowisko spotkało się ze zrozumieniem ludzi o podobnych poglądach w całej Europie Wschodniej i w ciągu zaledwie kilku miesięcy Hajducy, którzy początkowo tworzyli słabo przećwiczoną bojówkę, utworzyli masywne partyzanckie siły zbrojne z własnym pancernym wyposażeniem. Wszystko dzięki napływowi rebeliantów, przestępców i najemników. Siła ich rosła z każdą niesprawiedliwością i okrucieństwem.

Wiosną 2039 roku rdzeń sił zbrojnych Hajduków składał się z serbskich, chorwackich i bośniackich weteranów, zjednoczonym w walce partyzanckiej przeciwko korporacjom, wyposażonym w najlepszą technologię, jaką można było kupić za pieniądze, oraz zasoby skradzione podczas napaści na konwoje korporacyjne i innych nielegalnych operacji. Oddziały te zasilali najemnicy z bułgarskiego oddziału Tihina oraz pozostałych członków lokalnych bojówek z Austrii, Bawarii i zachodnich Czech. Niektórzy walczyli za ciężką gotówkę, inni w imię zemsty, ale niezależnie od swoich motywów Hajducy tworzyli siłę, z którą należało się liczyć.

Kiedy walczą giganty, nikt nie troszczy się o los mrówek – pomyślał, maszerując przez zgliszcza spalonej wioski. Niektóre ruiny jeszcze dymiły, przypominając o tym, że wojenne piekło szalało tu przed zaledwie kilkoma godzinami. Ziemia była pokryta osłonami w sposób, który świadczył o zażartej walce, ale nigdzie nie było widać ciał napastników i obrońców. Na zmarzniętej ziemi leżały jedynie ofiary skoszone przez krzyżowy ogień toczącej się walki lub spalone żywcem przez pożar, który rozpętał się po bitwie.

Vujic zszedł ze żwirowej drogi, przy której wznosiły się kikuty domów, robiąc miejsce trzem szybko następującym czołgom, których silniki zwiększały obrony. Pancerne, 45-tonowe giganty parły naprzód, przedzierając się przez nierówności terenu i inne przeszkody. Nawet w silnikach pobrzmiewa zmęczenie,- pomyślał Vujic. Kiedy przejechał koło niego Tangra, a zaraz za nim Asparukh i Kuche Mazno , jego wzrok przykuły imponujące, kolorowe kadłuby, które kontrastowały z niezmiennie szarym otoczeniem. Pokręcił głową z dezaprobatą. Kompletnie nie pojmował, dlaczego ktoś chciał, by czołg był lepiej widoczny, ale Tihina była regularną armią i w ciągu ostatnich lat nauczył się, kiedy należy egzekwować zasady, a kiedy przymknąć na nie oko.

Kiedy ruszył dalej, poddając się rozmyślaniom, potknął się o zwłoki, ledwo je zauważając. Dopiero po kilku sekundach zdał sobie sprawę z tego, co to było. Zatrzymał się i przymknął oczy. Nie wiedział dlaczego, ale nie potrafił się przemóc, aby spojrzeć za siebie. Obawiał się – nie to, żeby śmierci, ale własnej obojętności wobec makabrycznych widoków. Nie powinno tak być, – pomyślał. W obliczu takich okropności powinno się coś czuć – na przykład słuszny gniew pod adresem tych, którzy spustoszyli jego ukochany kraj. Cokolwiek, byle nie obojętność.

Szedł dalej, nie oglądając się za siebie, tłumacząc sobie jak już wielokroć wcześniej, że takie rzeczy zdarzają się na wojnie. Bo to nie było już tylko powstanie przeciw władzy. To była wojna z całą szeroką gamą koszmarów, jej towarzyszącym.

Przeszedł przez drogę, przeciętą śladem gąsienicy, i zbliżył się do urwiska, pod którym rozpościerała się dolina. Na dole rozbudzał się właśnie duży obóz wojskowy. Setki żołnierzy i dziesiątki opancerzonych pojazdów, gotowych do jatki na jego rozkaz. Vujic czasem zastanawiał się, jak to się stało, że z elektryka i drugorzędnego partyzanta awansował na jednego z najbardziej potężnych tego świata… Zbawiciela lub wcielonego diabła, w zależności od tego, kogo zapytać. Dla ludzi na dole ucieleśniał nadzieję. Dla korporacji był Goldsteinem , obiektem nienawiści ich propagandy.

Sam widział w sobie jedynie mężczyznę, który życiu widział za wiele. Skała pod jego stopami była skuta lodem i nagle poczuł, że traci równowagę. Nagły zawrót głowy sprawił, że poczuł się bardziej świadomy. Spojrzał na spalone ruiny i poczuł stary gniew, którego w sobie szukał i który wciąż się w nim tlił. Będzie go karmić, postanowił, wywoła wielki pożar, w którym spłoną wszyscy winni tego okrucieństwa.