Wersja 1.16: Styl 3D “Granit” dla czołgów Object 277, IS-4 i ST-II

Nie zgodzę się z Twoją tezą, że są ludzie odważni i tchórze. Na codzień wykonuję pracę, która już kilkukrotnie spowodowała, że ryzykowałem w niej conajmniej ciężki uszczerbek na zdrowiu. Miałem między innymi połamany kręgosłup, co do dziś w pewnym stopniu odbija się na moim życiu codzinnym. Po tym, jak urodził mi się dzieciak moje podejście zmieniło się o 180*. Spokorniałem i podszedłem do sprawy zupełnie inaczej, bo mam dla kogo żyć i wracać bez szwanku do domu. Czy czyni mnie to teraz tchórzem, bo nie jestem już skłonny do niepotrzebnego ryzyka? Nie sądze. Uważam, że stałem się odpowiedzialniejszy. Nie wiem jak zachołabym się teraz w sytuacji na ostrzu noża. O rodzinę pewnie bym walczył, ale czy ryzykowałbym coś w imię jakiejś idei? Myślę, że nie. Może od dobrobytu popier*oliło mi się już we łbie. Na szczęście jeszcze nie mam takich dylematów.
U ruskich to jest kwestia historii. Nam łatwo jest mówić i oceniać, bo żyjemy w kraju, w którym państwo cacka się ze społeczeństwem. W najgorszym razie zostaniemy spisani przez pana policjanta i na tym się skończą konsekwencje. Broń boże nie twierdzę, że jest to złe. U nich każdy przejaw nieposłuszeństwa obywatelskiego powoduje reperkusje. Wpier*ol na komendzie jest najmniejszym problemem. Mając rodzinę ryzykowałbyś utratę pracy? Albo to, że trafisz do łagru i nie zobaczyłbyś jak dorastają Twoje dzieci? Oni żyją pod butem. I to też trzeba zrozumieć, bo z wiekiem zmieniają się priorytety i punkt patrzenia na pewne rzeczy. U ruskich jedna osoba nic nie wskóra, bo machina państwowa taką osobę zniszczy bez mrugnięcia okiem. Tam musi zbuntować się całe społeczeństwo, a przede wszystkim wojsko. Wtedy może dojdzie do zmian u władzy.