UWAGA!!! NOWY JAPOŃCZYK NA TESTOWYM!!!

Na serwerze testowym pojawił się Japoński pancernik ARP „Kongo”. Czym się różni od znanego nam z V tieru Konga? Możliwe, że tylko malowaniem, zobaczymy. Jest to na tyle ciekawa jednostka, że przyjrzymy się jej bliżej, Na początek historia, a jak będziemy wiedzieć więcej o jego parametrach w grze – Wy pierwsi o tym przeczytacie!

Już od schyłku XIX wieku, Cesarska Marynarka Wojenna Nipponu, pomimo ograniczonej liczebności, dążyła do posiadania jak najnowocześniejszych okrętów liniowych, które stanowiły wówczas o sile flot wojennych i o prestiżu państwa. Japonia pozostawała wówczas w bliskich stosunkach, potwierdzonych sojuszem z 1902 roku, z Wielką Brytanią, będącą wtedy największą potęgą morską (I jak Japonia państwem wyspiarskim, potrzebującym silnej i nowoczesnej floty do ochrony swoich szlaków zaopatrzeniowych). Skutkiem tego, Cesarstwo zamawiało początkowo nowoczesne okręty w Wielkiej Brytanii (jak np. „Mikasa”). Następnie japoński przemysł okrętowy podjął bliską współpracę z przemysłem brytyjskim. Wkrótce po pojawieniu się nowej klasy okrętów – krążowników liniowych (zwanych również pancernopokładowymi), w 1909 postanowiono w Japonii zaprojektować własne krążowniki liniowe, o wyporności 19 000 ton, z typowym wówczas uzbrojeniem w działa kalibru 305 mm. Jednakże, prace projektowe wstrzymano na wiadomość o rozpoczęciu prac w Wielkiej Brytanii nad nowymi krążownikami liniowymi typu Lion, uzbrojonymi w działa 343 mm. Następnie, w celu opracowania i budowy jak najnowocześniejszych okrętów tej klasy, w 1910 Japonia podpisała umowę o współpracy z brytyjską firmą Vickers.
Postanowiono wykorzystać typ Lion, który został znacznie ulepszony przez firmę Vickers, we współpracy z departamentem technicznym Japonii, opracowującym założenia projektowe. Głównym projektantem był Sir George Thurston. Jako uzbrojenie główne zastosowano opracowane przez Vickersa działa perspektywicznego i niestosowanego do tej pory na okrętach kalibru 14 cali (356 mm). Dzięki innemu rozmieszczeniu kotłowni, wieżę nr 3 artylerii głównej przeniesiono z miejsca na śródokręciu, pomiędzy dwoma kominami, w stronę rufy, co zapewniło lepszy kąt ostrzału. Zwiększono również kaliber artylerii pomocniczej ze 102 do 152 mm i liczbę wyrzutni torpedowych z 2 do 8. Siłownia okrętowa pozostała praktycznie taka jak na Lionie – turbiny parowe o mocy 64 000 KM, pozwalające na uzyskanie prędkości 27,5 w. Nieco jednak zmniejszono opancerzenie pionowe – pas burtowy miał grubość 203 mm zamiast 229 mm, co było spowodowane zwiększeniem kalibru dział, pociągającym – według przewidywań – zwiększenie dystansu walki i przez to zmniejszenie liczby pocisków uderzających w pancerz burtowy. W górnej części pas pancerny miał grubość 152 mm, a na dziobie i rufie – 76 mm. W efekcie powstał projekt przewyższający Liona i będący w momencie powstania najnowocześniejszym krążownikiem liniowym świata. Projekt ten wywarł wpływ także na dalszy rozwój okrętów tej klasy budowanych dla marynarki brytyjskiej, w szczególności jego rozmieszczenie wież artylerii, które zastosowano w HMS „Tiger”, również projektu sir Thurstona.
Wiodący okręt serii „Kongō” został zbudowany w Wielkiej Brytanii (zwodowany w 1912, wszedł do służby w 1913). Równolegle podjęto budowę trzech dalszych okrętów już w stoczniach japońskich. Przy budowie pierwszego „Hiei” jeszcze około 30% materiałów i mechanizmów było importowanych, lecz dwa ostatnie, (rozpoczęte w 1912) budowane były już z materiałów japońskich.
W latach 1927-1931 trzy jednostki: „Kongō”, „Kirishima” i „Haruna” poddano dużej modernizacji („Kirishima” 1927-1930, „Haruna” 1927-1928, „Kongō” 1929-1931). Zwiększono wówczas grubość poziomego opancerzenia (pokładu pancernego nad siłownią do 80 mm i nad komorami amunicyjnymi do 120 mm), a także dachów wież i boków barbet, dodając ok. 3600 ton pancerza. W celu zwiększenia odporności przeciw wybuchom podwodnym, dodano na burtach dodatkowe przedziały przeciwtorpedowe (tzw. bąble powietrzne), zwiększające szerokość okrętów o ponad metr. Zauważalną różnicę w wyglądzie stanowiło też usunięcie w tym okresie wytyków do sieci przeciwtorpedowych z burt. Stare kotły Yarrow w liczbie 36 zamieniono na 10 nowszych, o większej wydajności, co pociągnęło za sobą zlikwidowanie jednej kotłowni i dziobowego komina, zmniejszając tym samym liczbę kominów do dwóch (ostatni komin został przy tym przesunięty do przodu w kierunku głównej nadbudowy). Nastąpiło przejście na opalanie kotłów w większym stopniu paliwem płynnym (pojemność zbiorników zwiększono do 3229 t., zmniejszając ilość węgla do 2661 t). Wyporność standardowa okrętów wzrosła z 26 330 do 29 330 t, przy czym prędkość spadła w niewielkim stopniu, do 26 w (choć w sprzyjających warunkach okręty potrafiły wyciągnąć troszkę ponad 27w). 30 maja 1931 roku okręty te również przeklasyfikowano z krążowników liniowych (jap. junyōsenkan) (która to klasa wygasła po I wojnie światowej – choć Brytyjczycy nadal używali tego nazewnictwa w stosunku do HMS „Hood”) na pancerniki (jap. senkan), chociaż spotkałem w literaturze określenie „szybkie pancerniki”.
W latach 1932-1933 zainstalowano na jednostkach katapultę dla wodnosamolotów rozpoznawczych między oboma rufowymi wieżami artylerii i wzmocniono uzbrojenie plot, zamieniając działa 76 mm na cztery podwójne stanowiska dział uniwersalnych 127 mm na śródokręciu i cztery działka 40 mm. Przestrzeń między nadbudową dziobową a przednim kominem została zabudowana wysokimi platformami dla reflektorów i dalmierzy artyleryjskich.
Pomiędzy 1933 a 1940 wszystkie okręty poddano drugiej zasadniczej modernizacji, zamieniając ich stare siłownie turbinowe na nowoczesne, o ponad dwukrotnie większej mocy – 136 000 KM przy podobnych rozmiarach i mniejszej masie. Kotły o opalaniu mieszanym zamieniono na 11 nowych kotłów opalanych mazutem. W celu zwiększenia prędkości, oprócz większej mocy siłowni, zoptymalizowano kształt kadłuba, wydłużając rufę okrętów o 7,6 m (niektóre źródła podają 8 metrów). Działania te spowodowały przyrost prędkości do 30,5 w („Haruna był rekordzistą – wyciągną 32 węzły) i wzrost zasięgu okrętów. Ponownie zwiększono kąt podniesienia dział do 43°, przebudowując ich osadzenie, przez co zwiększono ich donośność z 29 000 m do 35 450 m. Zwiększono również donośność dział artylerii średniej 152 mm umieszczonych w kazamatach, przez zwiększenia kąta podniesienia z 15° do 30°, usuwając przy tym dwa działa z dziobowych kazamat, które zaślepiono. Przestarzałe działka plot 40 mm i wkmy 13,2 mm zamieniono na 10 podwójnie sprzężonych działek 25 mm Typ 96. Usunięto całkiem wyrzutnie torpedowe. Dalszej rozbudowie uległy dziobowe nadbudowy okrętów upodabniając się do japońskich pagod, a także podwyższono znacznie niewielką nadbudówkę rufową, za drugim kominem, który również został podwyższony. W latach 1933-1934 przebudowie podlegała „Haruna”, w latach 1934-1936 „Kirishima”, w latach 1935-1937 „Kongō”, a w końcu w latach 1936-1940 „Hiei”, który ponownie stał się pełnowartościowym okrętem bojowym, doprowadzonym do standardu pozostałych. Poszczególne okręty różniły się od siebie szczegółami, m.in. „Hiei” miał smuklejszą nadbudówkę dziobową, a „Haruna” wyższy drugi komin.
W latach 1939-1941 wzmocniono jeszcze nieco pancerz, głównie barbet artylerii, dodając 419 ton. „Kirishima” i „Hiei” nie przechodziły już dalszych modernizacji, natomiast na początku 1943 na istniejących jeszcze „Kongō” i „Haruna” wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze do 6 podwójnych stanowisk dział 127 mm i 17 podwójnych stanowisk działek 25 mm, zdejmując z nich jednocześnie po 6 dział 152 mm z kazamat i pozostawiając tylko osiem. W lecie 1944 nastąpiło dalsze wzmocnienie lekkiej artylerii plot, do 94 działek 25 mm na „Kongō” i do 100, a następnie 117 na „Harunie” (30 potrójnych, 2 podwójne i 23 pojedyncze).

Podczas II wojny światowej pancerniki typu Kongō służyły w 20. Dywizjonie. Używane były we wszystkich głównych początkowych operacjach ofensywnych floty japońskiej jako ochrona lotniskowców, nie biorąc jednak bezpośredniego udziału w walkach lotniczo-morskich. Bezpośrednio w walce zostały użyte dopiero w starciach o Guadalcanal na Wyspach Salomona, podczas których dwa zostały utracone.
„Hiei” został poważnie uszkodzony w nocnej I bitwie pod Guadalcanal z 12 na 13 listopada 1942 przez amerykańskie ciężkie i lekkie krążowniki i niszczyciele, otrzymując około 85 trafień, w tym ok. 50 pocisków kalibru 203 mm z małej odległości. Wprawdzie nie zagroziły one pływalności okrętu, nie przebijając pancerza, lecz spowodowały liczne pożary w nadbudówkach i bardzo poważne uszkodzenie steru, uniemożliwiające prowadzenie walki. W konsekwencji, 13 listopada 1942 w dzień został ciężko uszkodzony przez amerykańskie lotnictwo (trafiony 4 bombami i 4 – 5 torpedami) i wobec niemożności ewakuacji okrętu do bazy, został dobity torpedami przez japońskie niszczyciele.
„Kirishima” brał udział m.in. w pierwszej bitwie pod Guadalcanal. W nocy z 14 na 15 listopada 1942, podczas II bitwy pod Guadalcanal zdołał uszkodzić amerykański pancernik USS „South Dakota”, lecz sam został ciężko uszkodzony przez pancernik USS „Washington”, otrzymując 9 trafień pociskamikami kalibru 406 mm i ok. 40 pociskami 127 mm. Utraciwszy ster i ogarnięty pożarami, zatonął 15 listopada 1942.
„Kongō” został 21 listopada 1944 storpedowany przez amerykański okręt podwodny USS „Sealion” w Cieśninie Tajwańskiej, otrzymując trafienia od 1 do 3 torped (inne źródła mówią o czterech trafieniach), po czym zatonął.
„Haruna” 13 czerwca 1944 został uszkodzony przez amerykańskie lotnictwo pokładowe. Następnie, został zatopiony przez amerykańskie lotnictwo w bazie Kure, na płytkiej wodzie, na skutek nalotów 24 i 28 lipca 1945. Po wojnie został złomowany.

Dane taktyczno-techniczne:

Wyporność 31 720 t (standardowa)
38 200 t (bojowa; dane tu i poniżej podaję po modernizacji okrętów)
Długość 222 m
Szerokość 29,3 m
Zanurzenie 9,7 m
Napęd: 4 turbiny parowe o mocy łącznej 136 000 KM, 4 śruby
Prędkość 30,3 w
Zasięg 10.000 Mm przy 18 w
Załoga 1437
Uzbrojenie:
– 8 x 356 mm (4xII)
– 14 x 152 mm (14xI)
– 8 x 127 mm plot (4xII)
– 20 x 25 mm plot (10xII)
(stan z lat 1937-1942)
Wyposażenie lotnicze 3 wodnosamoloty, katapulta