Anna Szczetinina – pierwsza kapitan żeglugi morskiej

przez barula · 08:14, 8 marca 2018

Początki kariery

Jesienią 1925 roku Anna Szczetinina, w wieku lat 17, rozpoczęła edukację na wydziale nawigacji w Szkole Morskiej we Władywostoku. W trakcie nauki dorabiała wypływając w morze na pokładach łodzi rybackich i handlowych. Po skończeniu studiów, Anna, zrobiła niesamowitą karierę w ciągu zaledwie 6 lat: była nawigatorem, później oficerem, w końcu starszym oficerem pokładowym. W 1934 roku, w wieku lat 26, Anna objęła w dowodzenie okręt parowy Orochon. Tu zaczyna się opowieść o pierwszej pani kapitan żeglugi morskiej.

Pierwszy rejs w charakterze kapitana

W 1935 roku, w Hamburgu, sowiecka pani kapitan objęła dowodzenie nad okrętem parowym Hohenfels. Nie była to pierwsza zagraniczna podróż Anny Szczetininy. Był to jednak pierwszy raz, gdy była odpowiedzialna za 100-metrową jednostkę o wyporności 3500 ton i załogę liczącą 50 ludzi. Załoga sowiecka przystosowała Hohenfels do swoich potrzeb. Okręt otrzymał nazwę Czawycza, na jego maszcie zawieszono czerwoną flagę Związku Sowieckiego, a bazę z Hamburga zmienił na Odessę. Następnie statek z pełnym ładunkiem odbył podróż przez oceany Indyjski oraz Spokojny do Pietropławska Kamczackiego. W ciągu kolejnych trzech lat Anna Szczetinina służyła na pokładzie Czawyczy, pływającej po Morzu Ochockim i Morzu Beringa. W ramach swoich obowiązków wykonywała 11-godzinne dryfy pośród lodu, przewoziła towary i pasażerów do miejsc, w które dotrzeć dało się tylko drogą morską, a także rozwiązywała codzienne problemy produkcyjne. W roku 1936, w podzięce za swoją ciężką pracę, Anna otrzymała Order Czerwonego Sztandaru Pracy. Dwa lata później została pierwszym dyrektorem portu rybackiego we Władywostoku. Jednak w obliczu nowych wyzwań Anna uznała, że jej umiejętności są niewystarczające i w wieku 30 lat wstąpiła do Leningradzkiego Instytutu Inżynierii Transportu Morskiego.

Druga wojna światowa

26 sierpnia 1941 roku o godz. 20:50 konwój złożony z trzech okrętów transportowych, eskortowanych przez trałowce i okręty patrolowe, wyruszył z wyspy Gogland, położonej pomiędzy Kronsztadem i Talinem. Kierował się do Talina, otoczonego przez Niemców. W ciągu dwóch dni okręty Floty Bałtyckiej miały ewakuować obrońców miasta. Konwój natknął się jednak na pole minowe. Jeden trałowiec został zniszczony, a drugi stracił wyposażenie pozwalające wyławiać miny, więc okręty transportowe musiały zawrócić. 27 sierpnia zaatakowało je piętnaście bombowców Luftwaffe. Drugi kapitan I. Swiatow wspomina:

Kiedy dopłynęliśmy do Gogland, pół mili od Zatoki Suurküla zauważyliśmy okręt towarowy Saule. Okręt stał w płomieniach. Początkowo na jego pokładzie nie widzieliśmy nikogo. Kiedy podpłynęliśmy bliżej, zobaczyłem kobietę ubraną w mundur kapitański żeglarzy handlowych. Powiedziała nam: „Wrogi samolot zaatakował nasz okręt transportowy, kiedy zbliżaliśmy się do Gogland. Dwie bomby wybuchły w pobliżu jednostki, a górna część kadłuba została podziurawiona pociskami. Składy węgla stanęły w płomieniach. Załoga opuściła okręt. Nazywam się Szczetinina, jestem kapitanem tego statku.”

Żeglarze marynarki wojennej pomogli ugasić pożar i okręt popłynął w kierunku wyspy. Został tam naprawiony, pomimo nieustannych ataków niemieckiego lotnictwa. Po załataniu dziur w kadłubie Szczetinina doprowadziła statek do Leningradu, pomimo uszkodzeń koła sterowego i głównego kompasu. W uznaniu za zasługi, latem 1942 roku Anna Szczetinina otrzymała Order Czerwonej Gwiazdy, a później medal „Za obronę Leningradu”.

Ocean Spokojny

W roku 1942 Szczetinina została przydzielona do okrętu parowego Karl Liebknecht. Musiał on przepłynąć z Władywostoku do Vancouver w Kanadzie, by dokonać napraw. Następnie pracowała na okręcie parowym Rodin, naprawionym w Seattle w Stanach Zjednoczonych. Odbyła szereg wypraw do różnych portów sowieckich, przewożąc ładunki w ramach programu Lend-lease. Na początku 1943 roku w Los Angeles Anna Szczetinina została przydzielona do największego okrętu w swojej karierze. Był to okręt parowy Jean Jaures, okręt towarowy typu Libery. Przebył on północą część Oceanu Spokojnego 17 razy, pomimo trwającej wojny pomiędzy Japonią i Stanami Zjednoczonymi. Okręt został uszkodzony w pobliżu Zatoki Alaska: 500 mil od wybrzeży w kadłubie pojawiła się nieszczelność. Dzięki umiejętnościom i doświadczeniu, pani kapitan zapobiegła katastrofie i doprowadziła Jean Jaures do najbliższej przystani. W sierpniu 1945 roku okręt został częścią konwoju transportującego sowieckich żołnierzy do południowego Sachalinu. Po zakończeniu II wojny światowej Anna otrzymała Order Lenina typu 2 oraz Order Wojny Ojczyźnianej 2. klasy.

Schyłek kariery

Do roku 1949 Szczetinina była kapitanem kilku jednostek pływających po Bałtyku. Będąc kapitanem okrętu transportowego Mendelejew zwróciła kolekcję dzieł sztuki skradzionych przez Niemców z Peterhof. Ostatecznie w 1950 roku Anna zdobyła upragniony tytuł naukowy i opuściła czynną żeglugę na zawsze. Została wykładowcą i kierownikiem katedry nawigacji w Leningradzkiej Akademii Inżynierii Morskiej. Od tamtej chwili całkowicie poświęciła się kształceniu przyszłych marynarzy. W roku 1960 Anna otrzymała najwyższe niebojowe odznaczenie w Związku Sowieckim – medal Bohatera Pracy Socjalistycznej.

Anna Szczetinina zmarła w 1999 roku. W lutym 2017 roku premier Rządu Federacji Rosyjskiej wydał decyzję, zgodnie z którą jedna z Wysp Kurylskich ma nosić imię pierwszej kobiety – kapitan żeglugi morskiej

Miejsce Anny Szczetininy zawsze będzie na morzu, na którym spędziła najlepsze lata swojego życia.

Żródło: Portal WoWs

barula

Pływający batyskaf bojowy. Monotematyczny wojownik autostrad uwielbiający historię, a w szczególności mongołów. W wolnych chwilach łażący po lasach romantyk z nożem i składaną piłą. Majtek okrętowy szukający dziury w całym, a w szczególności WoWsie.