DRAGOON 300

Witajcie czołgiści!

Dragoon 300 należy do licznego grona nietuzinkowych, koni roboczych, które niesłusznie zostały niezauważone przez historię. Nie brał on udziału żadnych większych bitwach, nie przyczynił się do żadnego wielkiego zwycięstwa i nie doczekał się produkcji na szeroką skalę, ale mimo wszystko spełnił oczekiwania. W roli przeznaczenia sprawdził się bowiem bardzo dobrze.

Dragoon występujący w Armored Warfare to pojazd z lat 80. XX wieku, przy czym jego historia zaczęła się dekadę wcześniej. W 1976 roku Military Police Corps wojsk lądowych Stanów Zjednoczonych przymierzało się do kupna dużej liczby wielozadaniowych lekkich opancerzonych pojazdów. Wymagania były bardzo proste. Zasadniczo chodziło o stalową skrzynię na czterech kołach, odporną na ostrzał z broni ręcznej. Maszyna musiała być przystosowana do transportu lotniczego (konkretnie samolotem C-130), zaś służyć miała do ochrony baz i eskorty konwojów.

Prawdopodobnie zainspirowana sukcesem wyprodukowanego przez Cadillac-Gage LAV-150, firma Verne Corporation podjęła się wyzwania i stworzyla własny projekt. Rozchodziło się o pojazd pod nazwą Dragoon. Oryginalny Dragoon z lat 70. generalnie przypominał model LAV-150, chociaż istniało też kilka znacznych różnic. Po pierwsze, był on większy, co w zależności od perspektywy można interpretować jako zaletę lub wadę. Większe gabaryty czyniły z niego łatwiejszy cel, ale z drugiej strony platforma mogła zostać wyposażona w większe systemy broni i tym samym tworzyła bazę dla całej rodziny pojazdów.

Po drugie, pojazd wykorzystywał części pojazdów, jakimi armia USA operowała w tymże czasie. Rozchodziło się głównie o transporter opancerzony M113 i ciężarówkę M809. Teoretycznie ułatwiało to konserwację i obniżało koszta produkcji pojazdu, zważywszy, jeśli wierzyć materiałom promocyjnym, wspólne części stanowiły 70% całości. W praktyce części tych było prawdopodobnie mniej, do tego M113 i M809 zaczęto stopniowo wycofywać. Nie trzeba dodawać, że kraje, które nie operowały wymienionymi tu pojazdami, nie czerpały z faktu wykorzystywania wspólnych części żadnych korzyści.

Tak czy siak w 1976 roku Military Police Corps wycofały swe zamówienie. Różnorakie źródła spekulują, że powodem były cięcia budżetowe po przegranej wojnie w Wietnamie. Ponadto nie przewidywano działań żandarmerii wojskowej na wrogim terytorium, co przekreślało zapotrzebowanie. Wszystko wskazywało na rychły koniec Dragoona, który mimo przeciwności losu jednak nie nastąpił.

Niezrażone niepowodzeniem przedsiębiorstwo Verne Corporation nawiązało współpracę z Arrowpointe Corporation celem zaoferowania pojazdu innym nabywcom. Verne było odpowiedzialne za rozwój, zaś Arrowpointe za marketing (mylnie przywołuje się czasem tę firmę jako rzeczywistego producenta Dragoona). Pierwsze dwa prototypy wozu z marketingową nazwą Dragoon 300 były gotowe w 1978 roku.

Dragoon był dość lekkim, czterokołowym pojazdem, który w standardowej wersji ważył około 12,7 tony (dwie tony więcej niż LAV-150). Bazowa załoga jest trzyosobowa (kierowca, działonowy, dowódca), zaś liczba przewożonych żołnierzy waha się w zależności od konfiguracji w przedziale od 6 do 10.

Nie inaczej niż w przypadku innych pojazdów tej klasy, stalowe opancerzenie XAR-30 chroni jedynie przed ostrzałem z broni ręcznej (kalibru 7,62 mm i mniejszego) oraz odłamkami. Zgodnie z dzisiejszymi terminami rozchodził się o 1 poziom ochrony według STANAG 4569.

Nieskomplikowana i wytrzymała konstrukcja była napędzana 6-cylindrowym silnikiem Detroit Diesel 6V-53T o mocy 300 KM, który umożliwiał rozwinięcie na płaskim terenie prędkości do 115 km/h. Skrzynia biegów była automatyczna, a napęd mógł być w razie potrzeby przenoszony na wszystkie cztery koła.

Co ciekawe, pojazd był amfibią, choć w rzeczywistości był w stanie pokonać jedynie bardzo spokojne wody z maksymalną prędkością, wynoszącą jakieś 5 km/h. Funkcja ta, jako że w dużym stopniu zależna od panujących warunków, nie była za bardzo praktyczna.

Uzbrojenie bazowej wersji transportera opancerzonego składało się z ciężkiego karabina maszynowego Browning M2 kal. 12,7 mm. Powstały przy tym różne wersje pojazdu, w tym:

• Ciężki pojazd wsparcia ogniowego (wyposażony w wieżę Cockerill z działem kal. 90 mm)
• Lekki pojazd wsparcia ogniowego (z wieżą, uzbrojoną w dwa karabiny maszynowe lub kombinację z wyrzutni i karabinu maszynowego)
• Mobilne stanowisko dowodzenia (wóz sztabowy)
• Transporter opancerzony pod nazwą Patroller
• Opancerzony pojazd wsparcia logistycznego czyli zmodyfikowany Dragoon do przewozu ładunku

I kilka innych. Wersja obecna w Armored Warfare to wersja ciężkiego pojazdu wsparcia ogniowego z dwuosobową wieżą i belgijskim działem Cockerill kal. 90 mm. Wariant jest katalogowany pod kilkoma oznaczeniami, przy czym Light Forces Vehicle-90 (lub LFV-90) jest najbardziej rozpowszechnione. Wieża nie stanowiła wariantu na licencji Cockerill i została zbudowana przez Verne (później AV Technologies) przy wykorzystaniu tej samej, bardzo twardej stali XAR-30. System kierowania ogniem miał bazowy charakter, podobnie jak optyka (działonowy miał do dyspozycji celowniki M36E1), choć z pomocą bardziej zaawansowanej elektroniki, w tym termowizora, można było ulepszyć cały system. Wieżę wyposażono w ulepszony podręczny magazyn amunicji na 10 pocisków. Pozostałe 50 pocisków przewożono w pojeździe.

Prototypy z 1978 nie trafiły na złom, lecz do armii amerykańskiej, gdzie wzięły udział w programie testów technologiczno-pomiarowych 9. Dywizji Piechoty. Po kilku latach Arrowpointe udało się wreszcie przekonać wojska lądowe i marynarkę wojenną USA do wypróbowania swoich pojazdów. I tak w 1983 roku sprzedano im pierwsze Dragoony. W marynarce pojazdy te służyły w roli, do której zostały stworzone czyli ochrony bazy (bazy atomowej na Alasce) i w ograniczonym stopniu do patrolowania.

Na bazie tego sukcesu w 1984 r. doszło do fuzji Verne i Arrowpointe, które utworzyły AV Technology Corporation z siedzibą w Troy w stanie Michigan. AV Technology Corporation została później przejęta przez General Dynamics Land Systems.

Jak na tak trudny start seria pojazdów Dragoon miała wyjątkowo długi żywot. Ostatnie Dragoony zostały dostarczone w 2002 roku. W 1988 roku wprowadzono wariant policyjny Patroller, który zwrócił uwagę amerykańskiej żandarmerii wojskowej. Do użytkowników poza USA należą m.in.:

• Wenezuela
• Tunezja
• Tajlandia
• Pakistan
• Kamerun
• Turcja

Najwięcej egzemplarzy policyjnych kupiła prawdopodobnie Turcja, bo około 140 w 1998 roku. W 1997 roku pojawiła się zmodernizowana wersja pod nazwą Dragoon 2 z między innymi ulepszonymi oponami, pancerzem, zawieszeniem, ogrzewaniem i klimatyzacją. Szacuje się, że w latach 1982-2002 wyprodukowano około 400 Dragoonów.

W 2002 roku General Dynamics Land Systems obwieścił wycofanie programu i koniec produkcji Dragoonów. W ofercie pojazd był jeszcze przez kilka lat, bo do 2008 roku. Miejsce potencjalnej produkcji znajdowało się w Hiszpanii (General Dynamics Santa Bárbara Sistemas).

W Armored Warfare Dragoon 300 to niszczyciel czołgów 3 poziomu. Należy on do pierwszych pojazdów czterokołowych, z jakimi zetkną się gracze na polu bitwy. Duża zwrotność i kołowy napęd wymagają trochę czasu, ale cierpliwi gracze nie pożałują tej inwestycji, jako że zyskają bardzo zwinny pojazd z doskonałą siłą ognia. Z uwagi na cienkie opancerzenie użytkownicy wozu za wszelką cenę powinni unikać zagrożeń, ale we wprawnych rękach Dragoon 300 przeobraża się w śmiercionośną broń.

Do zobaczenia na polu bitwy!

Źródło: https://aw.my.com/pl