Wszystko, co musicie wiedzieć o kolekcji Niszczyciele Royal Navy

Wraz z wersją 0.7.11 rozpoczyna się trzecia część cyklu brytyjskiego, zawierająca kolekcję Niszczyciele Royal Navy!

W procesie jej tworzenia nasz zespół deweloperski posługiwał się szerokim spektrum źródeł, m.in. badaniami historycznymi i fotografiami archiwalnymi. Dziś opowiemy Wam o cechach tej kolekcji i zaprezentujemy niektóre z jej elementów.

Kolekcja ta zagości w grze na stałe.

O kolekcji

Nowa kolekcja składa się z 16 elementów podzielonych tematycznie na 4 sekcje:

• Odznaki
• Artyleria
• Epizody bojowe
• Wzory kamuflażu

HMS Icarus

Oddany do służby w 1937 roku HMS Icarus był czwartym okrętem w historii Royal Navy, który swoją nazwę zawdzięcza postaci Ikara z mitologii greckiej. Należał on do niszczycieli klasy I – ostatniej serii tak zwanych niszczycieli „standardowych”. Oznaczenie takie otrzymała duża grupa okrętów zbudowanych w Zjednoczonym Królestwie w latach 1924–1938. Ich wspólnymi cechami były „standardowy” układ, odziedziczony przede wszystkim po klasach V oraz W, wyporność wynosząca około 1300 ton, prędkość maksymalna w okolicach 35–37 węzłów oraz uzbrojenie złożone z czterech dział kal. 120 mm i dwóch wyrzutni torped kal. 533 mm. Początkowo w roku 1936 marynarka brytyjska zamówiła osiem niszczycieli klasy I, które miały uformować flotyllę. Warto przy tej okazji wspomnieć, że liderem tej flotylli miała być jednostka zbudowana w ramach osobnego projektu. Jakiś czas później na zamówienie marynarki tureckiej zbudowano cztery kolejne podobne jednostki, wyposażone jednak w słabsze uzbrojenie torpedowe. Dwie z nich wcielono do Royal Navy w trakcie II wojny światowej.

Służba HMS Icarus była wyjątkowo intensywna. W kwietniu 1940 roku niszczyciel brał udział w kampanii norweskiej, przechwytując niemieckie okręty zaopatrzeniowe i biorąc udział w drugiej bitwie pod Narwikiem, która była chwalebnym epizodem w dziejach Royal Navy. Krótko później HMS Icarus uczestniczył w ewakuacji Dunkierki. W maju 1941 roku brał on udział w polowaniu na pancernik Bismarck. Latem 1944 roku niszczyciel ten osłaniał również desant aliancki w Normandii. Poza tym przez całą swoją wojnę HMS Icarus eskortował konwoje na Oceanie Atlantyckim, w rejonie Arktyki oraz na Morzu Śródziemnym, zapisując na swoim koncie cztery niemieckie okręty podwodne. W roku 1946 ten zasłużony okręt został zwolniony ze służby w marynarce wojennej.

Historia tego najbardziej znanego brytyjskiego działa przeciwlotniczego zaczęła się w trakcie I wojny światowej. Zaprojektowano je w firmie Vickers w 1915 roku pod nazwą „2-funtowe działo Mark II”. Przydomek „pom-pom” zawdzięcza ono charakterystycznemu odgłosowi, jaki wydawało przy wystrzale. Działa Mark II instalowano niemal wyłącznie w pojedynczych stanowiskach z ręcznym namierzaniem celu. Niektóre z początkowych dział pom-pom można było spotkać również w trakcie II wojny światowej, głównie na objętych mobilizacją jednostkach cywilnych.

Na początku lat 20. rozpoczął się rozwój wielolufowego działa przeciwlotniczego kal. 40 mm z napędem wspomaganym. Niewystarczające fundusze, problem typowy dla Admiralicji Brytyjskiej w latach 20., były powodem dużych opóźnień we wdrażaniu nowego działa do służby. Dopiero w latach 30. marynarka otrzymała pierwsze działa przeciwlotnicze kal. 40 mm Mark VIII, początkowo instalowane w ośmiolufowych stanowiskach. Nowe działo miało taką samą lufę jak Mark II, więc odziedziczyło również przydomek „pom-pom”. W 1935 roku opracowano czterolufowe stanowisko, które stało się podstawowym uzbrojeniem przeciwlotniczym dla brytyjskich niszczycieli począwszy od klasy Tribal. Szybkostrzelność tego 2-funtowego działa wynosiła ok. 100 pocisków na minutę, a skuteczny zasięg pionowy przekraczał nieco 1 km przy masie pocisków wynoszącej nieco ponad 900 gramów. Działo pom-pom było gorsze pod niemal każdym względem od automatycznych dział przeciwlotniczych Boforsa o takim samym kalibrze. To drugie było jednak produkowane w zbyt małych ilościach, by całkowicie zastąpić pom-pomy na pokładach brytyjskich okrętów wojennych.

Po zajęciu norweskiego portu w Narwiku 9 kwietnia 1940 roku dziesięć niemieckich niszczycieli zmuszonych zostało do pozostania na wodach Ofotfjord z powodu braku paliwa. Następnego poranka pięć brytyjskich niszczycieli szturmem wdarło się do przystani w Narwiku, zatopiło dwa niemieckie okręty i uszkodziło kilka następnych, zanim przeciwnik zorientował się w sytuacji. Wypierając napastników i zatapiając przy tym dwie brytyjskie jednostki, Niemcy wystrzelali całe swoje zapasy amunicji. Z powodu braku paliwa nie mieli oni również szans na wydostanie się z pułapki.

Krótko po południu 13 kwietnia z ośnieżonych wybrzeży Ofotfjord zobaczyć można było imponujący spektakl: po gładkich niczym lustro północnych wodach sunął pancernik Warspite w towarzystwie dziewięciu niszczycieli, w tym HMS Cossack i HMS Icarus. Przeciwnicy skazani byli na zagładę… Ostatecznie w ciągu zaledwie kilku dni zatopiono połowę spośród wszystkich niszczycieli Kriegsmarine. Royal Navy odniosło tym samym wspaniałe zwycięstwo.

W pierwszych miesiącach II wojny światowej okręty Home Fleet, często operujące na wodach przybrzeżnych, posiadały zazwyczaj kamuflaże zawierające trzy lub więcej kolorów. W tym samym czasie we flocie śródziemnomorskiej rozpowszechniał się prostszy, dwukolorowy wzór. Jego celem nie było ukrycie okrętu, co byłoby trudne przy regularnych starciach z Włochami na otwartym morzu, ale zmylenie wroga co do odległości do celu.

Kamuflaż ten, charakterystyczny szczególnie dla niszczycieli floty śródziemnomorskiej, uzyskiwany był poprzez nakładanie dużych, łamanych, czarnych pasów i ciemnoszarych plam (MS1, później G5) na jasnoszary kadłub okrętu (507c lub MS4a zgodnie z nazwami kodowymi przyjętymi przez Admiralicję). Czarno-szary kamuflaż był najpopularniejszy w latach 1940–1941, ale stosowano go również w okresie późniejszym.

Nagrody

Po ukończeniu kolejnych sekcji kolekcji będziecie mogli wciągnąć dodatkową flagę na maszty brytyjskich niszczycieli, krążowników, pancerników oraz okrętów Wspólnoty. Głównymi nagrodami za ukończenie kolekcji są unikalne kamuflaże dla niszczycieli premium: Haida VII poziomu oraz Lightning VIII poziomu.

Cechy kamuflaży:

• –10% kosztów obsługi okrętów po bitwie,
• +50% PD zdobywanych w bitwie,
• –3% zasięgu wykrywalności z powierzchni wody,
• +4% do rozrzutu pocisków wystrzeliwanych przez przeciwnika w kierunku Twojego okrętu.

Misje bojowe i kontenery

Brytyjskie kontenery z elementami kolekcji wydawane będą za wypełnianie misji związanych z wydarzeniem Royal Navy w wersji 0.7.11. Jeśli dodatkowo włączycie subskrypcję poprzez zaznaczenie pola „Odbieranie”, elementy mogą się również pojawiać w kontenerach codziennych. Następujące nagrody mogą się również znaleźć w kontenerach brytyjskich:

• 1 element z kolekcji Niszczyciele Royal Navy,
• 1 kamuflaż Union Jack,
• 1 sygnał specjalny dowolnego typu (Smok, Czerwony Smok, Wiwerna, Uroboros, Hydra, Bazyliszek, Skylla lub Lewiatan).

Ponadto w Sklepie premium kupić będzie można kontenery specjalne, zawierające następujące nagrody:

• 2 elementy kolekcji Niszczyciele Royal Navy,
• 20 sygnałów specjalnych dowolnego typu (Smok, Czerwony Smok, Wiwerna, Uroboros, Hydra, Bazyliszek, Skylla lub Lewiatan) lub 20 kamuflaży Union Jack.

Powodzenia!